به گزارش گروه اینترنتی رهروان ولایت به نقل از روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سیستان و بلوچستان، پیشینه پارچه بافی در تمدن بشر به هزاره‌های قبل از میلاد برمی‌گردد به طوریکه در یافته‌های شهر سوخته با پیدا شدن تعداد قابل توجهی ابزار گوناگون بافندگی و ریسندگی چوبی، گلی، سفالی و فلزی که نشانگر وجود صنعت بافندگی در آن دوران بوده است و نیز نمونه‌های اعجاب انگیزی از پارچه یافت شده که این امر به وضوح دیده می‌شود.
در مسیر هنر پارچه‌بافی آنچه از هزاره‌های قبل از میلاد تاکنون مشخص و مشهور است، خودکفایی مردم سیستان در تولید مواد اولیه صنایع مختلف، به ویژه پارچه‌بافی بوده است.
تا همین سده اخیر، تمام مراحل تهیه و تولید آن توسط خود مردم و خانواده‌ها انجام می‌شده است از مرحله کاشت و برداشت پنبه و یا تهیه پشم و موی دام تا ریسندگی و آماده‌سازی آنها که همه با ابزار سنتی و ویژه انجام می‌گرفته است.
جالب این است که در زمان عمر و لیث صفاری برای سال‌ها، پارچه‌ای که مخصوص خانه کعبه بافته می‌شده در سیستان تهیه می‌شده است.
نکته دیگر نزدیکی بافته‌های اخیر به بافته‌های یافت شده در شهر سوخته است.
بی گمان شاخص‌ترین برجستگی این صنعت در مقابل نمونه‌های مشابه آن، قدمت 5 هزار و 200 ساله آن است به طوریکه بافته‌های شهر سوخته در طرح و تکنیک به صورتی غیر منتظره با پارچه‌های امروزی تشابه دارد.
اقلام تولیدی پارچه بافی سنتی سیستان شامل لنگ (دستمال)، سریک (باربند)، پتو، شال گردن و ... است.