زنان در طول تاریخ، انسان‌ساز بوده‌اند و نقش مؤثر و سازنده‌ای در مکتب‌سازی داشته‌اند. با نگاهی به سیر تاریخی انسان‌های مؤثر و تاریخ‌ساز این نقش ارزنده زنان بیشتر از پیش مشهود است.
بسترسازی مقدمات ظهور، برای منتظران منجی موعود امری واجب است و هر یک از زنان و مردان فارغ از هر دین و آیینی به‌حسب توان باید به وظیفه خود عمل کنند. در این بین زنان می‌توانند با الگوگیری از حضرت زهرا و حضرت زینب سلام‌الله‌علیهما نقش مؤثری در بسترسازی مقدمات ظهور ایفا کنند. نقشی که اگر از مردان بیشتر نباشد، به یقین کمتر نخواهد بود. زن می‌تواند باوقار و متانت، عفاف و حجاب خود، به دادن انگیزه و به خودسازی خود و جامعه پرداخته، و با فرزندآوری و تربیت آن‌ها به بسترسازی امر ظهور کمک نماید. تربیتی که به تعبیر امام خمینی رحمه‌الله فرد را می‌تواند معراجی کند. امام رحمه‌الله می‌فرماید: «...از دامن زن مرد به معراج می‌رود» . [1]
همین نقش‌آفرینی زنان در طول تاریخ سبب شده تا دشمنان شیعه عفت و حجاب زنان را مورد هجمه خود قرار داده و این عنصر مقدس را با شعارهای فمینیستی و ساختارشکنان با عنوان حقوق زن، شعار زن زندگی و آزادی را مطرح، و زنان عفیف و پاک‌دامن را به‌سوی ولنگاری و هرزگی بکشانند و به همین مقدار امر ظهور را به تأخیر بیندازند.
بدون تردید بانوانِ شایسته و متعهد در دولت آن حضرت جایگاه ارزشمندی دارند. نقش زن در آن زمان همانند زنان صدر اسلام، فراخور حال آنان و نسبت به موقعیت ویژه‌شان خواهد بود؛ یعنی همان رسالتی که یک زن مسلمان طبق آیین اسلام به دوش گرفته است، در عصر ظهور نیز به آن پای بند خواهد بود. آن‌چه از روایات برمی‌آید، آن است که عده‌ای از کارگزاران آن حضرت از بانوان ارجمند هستند. جابر بن یزید جعفر از یاران نزدیک امام محمدباقر علیه‌السلام به نقل از آن حضرت فرمود: «وَیَجِیءُ وَاللّهِ ثَلاثُ مِائَةٍ وَبِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلاً فیهِمْ خَمْسُونَ امْرَأَةً یَجْتَمِعُونَ بِمَکَّةَ عَلی غَیْرِ میعادٍ»؛[2] «به خدا سوگند! 313 نفر یاران مهدی علیه‌السلام می‌آیند که پنجاه نفر از آنان زن می‌باشند و بدون هیچ‌گونه وعده قبلی در شهر مکه گرد هم جمع می‌شوند».
روایت دیگری ام سلمه به نقل از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌گوید: «یَعُوذُ عائِذٌ فِی الْحَرَمِ فَیَجْتَمِعُ النّاسُ اِلَیْهِ کَالطَیْرِ الْوارِدِ الْمُتَفَرِّقَةِ حَتّی یَجْتَمِعَ اِلَیْهِ ثَلاثُ مِائَةٍ وَاَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلاً فِیهِ نِسْوَةٌ...»؛[3] «در زمان ظهور پناه‌خواهی به خانه خدا در مکه پناهنده می‌شود. مردم همانند کبوتران از هر سو به‌جانب او رو می‌آورند تا این‌که سیصد و چهارده نفر که عده‌ای از آنان زن هستند، دور او را می‌گیرند».
پی‌نوشت:
[1]. امام خمینی، صحیفه نور، ج7، ص341.
[2]. مجلسی، بحار‌الانوار، ج52، ص222.
[3]. موسسه المعارف الاسلاميه، معجم الاحاديث الامام المهدی(ع)، موسسه المعارف الاسلاميه، قم، 1386، ج1، ص501.