عباس عبدی و دیگر همفکرانش قصد دارند موفقیت چشمگیر دولت سیزدهم در زمینه سیاست خارجی را کمرنگ جلوه داده، یا با ردیف کردن ادعاهای بیمایه، آن را به پای دولتهای متبوعشان فاکتور کنند تا حیثیت از دست رفته خود را بازسازی کنند.

عباس عبدی پیرامون توافق ایران وعربستان در حساب توئیتر خود نوشت: «ایران و عربستان در پکن پذیرفتند که به توافقنامه دو کشور در سال 1377 و 1380 یعنی دوره اصلاحات برگردند؛ حالا آموزش مذاکره زیر سایه چین را میدهند. 25 سال مردم را اسیر قدرتطلبی خود کردند.»
این توییت عباس عبدی بخشی از پروژه اعتبارزدایی از توافق ایران و عربستان است که در دستور کار غربگرایان است. بدون شک توافقی که با محوریت همگرایی کشورهای بلوک شرق بدون دخالت و تاثیرگزاری کشورهای غربی مورد پسند غربگرایان نیست؛ به ویژه آنکه این توافق، هژمونی آمریکا در منطقه را زیر سؤال میبرد.
نکتهای که غربگرایان باید مد نظر قرار دهند، آن است که همگرایی با کشورهای همسایه و دیپلماسی منطقهای بدون دخالت کشورهای آشوبگر، هنر دولت سیزدهم بوده است که اصلاحطلبان زمانی که بر اریکه قدرت سوار بودند، نتوانستند به آن دست پیدا کنند.
اصلاحطلبان اگر روزگاری به دنبال همکاری و تفاهم با عربستان بودند، در صدد بودند تا سیاستهای اتخاذی پیرامون عربستان را با سیاستهای مورد تمایل آمریکا و اتحادیه اروپا تطبیق دهند؛ بنابراین پذیرش سلطه عربستان بر یمن، قطع حمایت از نیروهای مقاومت در منطقه، عدم اصرار بر حق حاکمیت ایران بر سه جزیره ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک و... مفادی بود که غربگرایان همواره با آن مواجه بودند و به سبب مخالفت ارکان حاکمیت با این مفاد، هیچگاه موفق به توافق راهبردی با این کشور نمیشدند. اما دولت سیزدهم بدون دخالت آمریکا توانست به توافق با عربستان دست یابد. بیشک این توافق محصول سیاست منطقهمحور دولت سیزدهم بود که در دولت غربگرا مورد اعتنا واقع نمیشد؛ به طوری که دولت روحانی سالها در چین، که هماکنون خود را در قامت یک ابرقدرت مطرح نموده، سفیر نداشت!
در سالهایی که دولت روحانی به دنبال تعمیق روابط با کشورهای غربی بود، سادهلوحانه دست به تخریب روابط ایران با کشورهای بلوک شرق -از جمله چین- زد. این سناریو در مواجهه با هند نیز رقم خورد و چندین ماه سفارتخانه ایران در هند بدون سفیر بود. هند و چین در آن مقطع جزو کشورهایی بودند که بعدها میتوانستند با همکاری تجاری، نقش مؤثری در خنثیسازی تحریمها داشته باشند. بنابراین فرصت همگرایی با کشورهای همسایه، سالیان سال اسیر غربگرایی اصلاحطلبان شد، نه قدرتطلبی اصولگرایان!
به نظر میرسد امثال عبدی قصد دارند موفقیت چشمگیر دولت سیزدهم در زمینه سیاست خارجی را کمرنگ جلوه داده، با سلسله ادعاهای بیمایه، حیثیت از دست رفته خود را بازسازی نمایند.