گریه بر مصائب امام حسین علیه‌السلام و محبت نسبت به خاندان عصمت علیهم‌السلام، در طول محبت به خدا قرار گرفته است و هیچ گونه منافاتی با هم ندارند.
خداوند متعال، انسان را بیهوده خلق نکرده است[1] و بی‌شک از آفرینش او هدفی داشته است.
قرآن کریم و برخی روایات، هدف از خلقت انسان را چند چیز بیان کرده‌اند:
یک. معرفت و شناخت نسبت به خدا،[2]
دو. اطاعت و عبودیت،[3]
سه. مشمول رحمت خدا قرار گرفتن.[4]
و موارد دیگر...
محبت اهل بیت علیهم‌السلام در طول محبت خدا
محبت اهل بیت علیهم‌السلام، یکی از اهداف خلقت انسان شمرده شده است: «اِنّی ما خَلَقْتُ سَماءً مَبْنِیةً وَلا اَرْضاً مَدْحِیةً... اِلاّ لاَجْلِکمْ وَمَحَبَّتِکمْ»؛[5] «من نیافریدم آسمان بناشده و نه زمین گسترده را... مگر برای خاطر شما و محبت و دوستی شما».
بی‌تردید این هدف و محبت در طول محبت خداوند قرار گرفته است، زیرا قرآن کریم فرمود: «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيم»؛[6] «بگو: اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا آمرزنده مهربان است».
گریه و هدف خلقت
هر کاری که انسان برای به دست آورن محبت اهل بیت علیهم‌السلام انجام می‌دهد، از آن جهت که سفارش خداوند است، در طول محبت خداوند قرار می‌گیرد. یکی از این کارها، گریه برای امام حسین علیه‌السلام است: «مَا بَكَى أَحَدٌ رَحْمَةً لَنَا وَ لِمَا لَقِينَا إِلَّا رَحِمَهُ اللَّه»؛[7] «هیچ کسی به خاطر دلسوزی به ما، گریه نمی‌کند، مگر آنکه قبل از آمدن اشک از چشمش، خدا او را رحمت می‌کند». این گریه، مصداق رحمتی است که خداوند، به عنوان هدف خلقت انسان مطرح فرمود.[8]
بنابراین اگر گفته شود، خدا چشم انسان را برای گریه کردن بر مصائب امام حسین علیه‌السلام آفریده است، اشکالی پیش نمی‌آید، زیرا این هدف نیز در کنار اهداف دیگری مانند گریه از خوف خدا، قرآن خواندن، بهرمندی از طبیعت و... قرار دارد، که همه در طول اهداف فوق قرار دارد.
پی نوشت:
[1]. مومنون: 115.
[2]. ابن بابویه، محمدبن علی، علل الشرایع، کتابفروشی داوری، 1385ش، چاپ اول، ج1، ص9.
[3]. ذاریات: 56.
[4]. هود: 119.
[5]. بحرانی اصفهانی، عبدالله بن نورالله، عوالم العلوم، موسسه الامام المهدی علیه‌السلام، 1413ق، چاپ اول، ج11، ص933.
[6]. آل عمران: 31.
[7] ابن قولویه، جعفربن محمد، کامل الزیارات، دارالمرتضویه، 1356ش، چاپ اول، ص102.
[8]. هود: 119.