غربگرایان می‌گویند مهمترین عامل گسست روابط ایران و عربستان حمله به سفارت عربستان بوده و جالب آن است که عاملین این اتفاق را طیفی از جبهه انقلابی می‌دانند؛ حال که دولت انقلابی سرکار است، تلاش دارند این موضوع را برجسته نموده تا از این توافق اعتبارزدایی نمایند.
از عمده‌ترین بیماری‌های غربگرایان آلزایمر سیاسی است، که سبب شده عمده جنایات و بدعهدی‌های دشمنان این سرزمین را به فراموشی بسپارند. حتی اگر دچار این عارضه نباشند، همواره سعی می‌کنند با راهبرد لاپوشانی سیاسی در جهت تطهیر اقدامات خبیثانه حکامِ جنایتکار عمل نمایند. بی‌شک حادثه حمله به سفارت عربستان اقدامی نا‌به‌جا و ناهنجار بوده است، اما عربستان تا قبل از این حادثه به سلسله اقدامات خصمانه علیه ایران رو آورده بود که به تدریج این اقدامات سبب شد تا رابطه دو کشور به نقطه اوج خصومت برسد.
گرچه حوادثی مانند فاجعه منا و فاجعه جده و اعدام روحانی مجاهد «شیخ نمر» سبب شعله‌ور شدن آتش مخاصمه شد، اما در آن مقطع عمده اختلاف ایران و عربستان سیاست‌های متضاد آنها در منطقه بود. در آن مقطع که سوریه در اوج بحران و درگیری قرارداشت، عربستان ضلعی از مثلث عبری-عربی-غربی بود که تمام تلاش خود را کرد، تا از نفوذ ایران در منطقه و نقش‌آفرینی او در بحران سوریه بکاهد.
عربستان در این راستا اقدامات زیادی انجام داد؛ از حمایت صریح از مخالفان حکومت وقت سوریه گرفته تا حمایت مالی عناصر تکفیری همچون داعش و القاعده. با این وجود مجموعه سیاست‌های آن مثلث شوم هیچگاه به ثمر ننشست و ایران با اتخاذ سیاست‌های مبتکرانه توانست زمین بازی سوریه را به نفع خود تغییر دهد. با این حال شکست در سوریه برای اعراب و اربابانشان درس عبرت نشد و بار دیگر سعی نمودند با تغییر زمین بازی، این بار در یمن، درصدد تضعیف اهداف منطقه‌ای ایران برآیند. البته در یمن هم به اهدافشان نائل نشدند و پس از هفت سال جنگ در یمن در آخر مجبور به عقب‌نشینی و امضای توافق با ایران شدند.
بنابراین با تقویت حافظه تاریخی می‌توان نتیجه گرفت طی آن سال‌ها مجموعه سیاست‌های منطقه‌ای دو کشور از اساس متضاد بوده و حادثه سفارت عربستان تنها بهانه و عاملی بود که عربستان به قطع روابط کلی با ایران رو آورد. مع‌الأسف در آن مقطع، سیاست‌گذاران هیچ اقدام درخوری در جهت بازسازی روابط با عربستان انجام ندادند.
اگر این نکته مهم را مدنظر قرار دهیم، آن وقت بدین مهم می‌رسیم که اقدام دولت سیزدهم در همگرایی سیاست‌های دو کشور در راستای امنیت و ثبات منطقه تا چه اندازه تحسین‌برانگیز بوده است.