شیعه همواره توسط مخالفین خود در معرض اتهام قرار داشته است؛ از این‌رو ضمن رفع اتهام از خود باید درمقابل این حربه دشمن که حاکی از ضعف او است، از خود استقامت نشان دهد.
لزوم استقامت در برابر تهمت‌ها : همواره یکی از راه‌های دشمن در طول تاریخ برای ضربه زدن به جبهه حق، اتهام زنی‌های گوناگون بوده است. این امر اختصاص به دهه‌ها و صده‌های اخیر نداشته و ندارد، بلکه از زمان انبیا به چنین اقدامات پلیدی دست می‌زده‌اند. از اتهام به جنون گرفته تا تهمت به سحر و کهانت و از این قبیل موارد که کم نیستند.
شیعه در چنین مواقعی باید صبر نموده و با درایت به کار خود ادامه دهد و ملامت هیچ ملامت کننده‌ای او را نترساند و مصداق این آیه قرار گیرد که فرمود: «آنان که همواره پیام‌های خدا را به مردم می‌رسانند و از [عظمت و مقام] او می‌ترسند و از هیچ کس جز او واهمه ندارند و برای حسابرسی [کار با ارزش اینان] خدا کافی است».[1]
شخصی به نام علقمه به محضر امام صادق علیه‌السلام رسیده و از آنچه مردم می‌گویند به ایشان شکایت نمود. حضرت در پاسخ او فرمودند: هیچگاه رضایت مردم به دست نیامده و زبان‌هایشان بسته نمی‌شود. شما چگونه انتظار دارید وقتی که خداوند از زبان این مردم در امان نمانده و به او امور ناروا نسبت داده‌اند، در امان بمانید؟ و چگونه می‌خواهید در حالی که انبیای الهی و حجج او از زبان این مردم نجات نیافته‌اند، نجات پیدا نمایید. آیا یوسف را به این نسبت ندادند که قصد زنا نمود؟ آیا ایوب را نسبت ندادند به اینکه به جهت گناهانش گرفتار گناه شد؟ آیا به داود نسبت ندادند که عاشق همسر اوریا شده و او را به میدان فرستاد تا کشته شود و با همسرش ازدواج نماید؟ آیا درباره موسی نگفتند که او مردانگی ندارد؟ آیا درباره مریم نگفتند که او قصد زنا داشت؟... حضرت ادامه داده و مطالبی را فرمودند و آنگاه او را توصیه به صبر نمودند.[2]
البته باید توجه داشت که انسان نباید در عملکردش به جهت جهل یا بی‌تقوایی، کاری کند تا در مواضع تهمت قرار گرفته و حیثیت و اعتبار شیعه و دوستان اهل‌بیت علیهم‌السلام را در معرض خطر قرار دهد.
پی‌نوشت:
[1]. احزاب: 39.
[2]. مجلسی، بحارالانوار، دار احیاء التراث، ج70، ص2.