ماجرای سوزاندن بدن زندانیان سیاسی رژیم پهلوی

مَشی ساواک را می‌توان رویکرد حقیقی رژیم شاه در برابر مخالفانش فرض کرد. برای بسیاری از مبارزان انقلابی، اتاق‌های بازجویی ساواک، آخر دنیا بود؛ سازمانی مخوف که برای سرکوب مخالفان رژیم شاه ایجاد شد و نقش مهمی در مقابله با معترضان داشت.

شاه خوب می‌دانست که اخبار شکنجه‌های مخوف رژیم، بیش از هر چیزی رعب و وحشت را در جامعه حاکم می‌کند و باعث امتناع مردم از سخن گفتن درباره او می‌شود.

سوزاندن بدن
روزنامه همشهری در بخشی از گزارشی که در تاریخ سی‌ام بهمن ۱۴۰۱ با عنوان «ننگ ابدی ساواک» منتشر کرد، نوشته بود: سوزاندن بازداشت‌شدگان از شکنجه‌های رایج کمیته مشترک بود به این شکل که یک میله یا اطوی الکتریکی را داغ می‌کردند و آنگاه با فشار شدید روی تمام نقاط بدن متهم قرار می‌دادند که بالطبع موجب سوختگی شدید می‌شد. اما شکنجه سوزاندن بدن انواع مختلفی داشت که در اینجا آمده است:

با سیگار افروخته سینه را سوزاندن: یکی از ابتکارات شکنجه‌گران ساواک خاموش کردن سیگار افروخته روی بدن زندانی بود که درد شدیدی را ایجاد می‌کرد.

سوزاندن با صندلی داغ: یکی از وسایل شکنجه مرسوم در کمیته مشترک که عنوان تهدید داشته و کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفت، نشاندن متهم روی صندلی فلزی بوده که زیر آن کوره یا اجاق برقی روشن می‌کردند. متهم را نیمه عریان روی صندلی می‌نشاندند.

فروکردن سوزن به زیر ناخن زندانی و داغ کردن آن: یکی از شکنجه‌های رایج، فروکردن سوزن به زیر ناخن بود. سوزن و سنجاق را به وسیله فندک گرم می‌کردند.

منبع: جهان نیوز