گدایی جشنواره!

سعید روستایی در امتداد سیاه‌نمایی‌های سریالی خود که با «ابد و یک روز» -که اولین کار سینمایی‌اش بود- کلید خورد، امروز به «برادران لیلا» رسید؛ فیلم هایی که معضلات اقتصادی سیاسی اجتماعی فرهنگی کشور را تا می‌توانند برجسته می‌نمایند و به سیاه‌نمایی مفرط بپردازند.

در کنار تمام تحلیل ها و نقدهایی که امروز به برداران لیلا وارد می‌‌شود، نکته‌ای که باید مدنظر قرار داد، این است که مبادا امثال روستایی جدی گرفته شوند! حساب روستایی را باید از امثال اصغر فرهادی که مغرضانه به تضعیف کشور رو می‌‌آورند، جدا کرد. روستایی دو راهبرد را برای تثبیت جایگاه خود در عرصه سینمایی و کسب شهرت اتخاذ نمود:
یک؛ دست گذاشتن بر معضلات اقتصادی و سیاسی و فرهنگی روز برای همذات‌پنداری با اقشار ضعیف و متوسط جامعه. از همین رو می‌بینیم که سلسله دیالوگ‌های فیلم‌های او میان اقشار مختلف جامعه مرتبا رد  و بدل می‌شود.
دو؛ جلب توجه فزاینده جشنواره‌های اسم و رسم دار جهان.

فیلم «برادران لیلا» سرتاسر فریاد تکدی‌گری و گدایی جشنواره‌هایی مانند کن است. روستایی بدین مهم پی برده که عرض اندام در جشنواره‌های غربی در جهت کسب شهرت، صرفاً با سیاه‌نمایی از ایران و تحت ظلم نشان دادن مردم ممکن است.

وجه تمایز برداران لیلا با دیگر محصولات سینمایی روستایی،سیاست‌زدگی شدید آن است. اگر در آثاری مانند «ابدو یک روز»  و« متری شیش و نیم» شمه‌ای از یک اثر هنری داستان‌گو و سرگرم کننده بود -که استقبال مخاطبین را در پی داشت- برادران لیلا حداقل‌ها را هم ندارد؛ لذاست که این فیلم به گونه‌ای دل‌زدگی و تنفر مخاطبین را در پی داشته است.

این فیلم به مثابه ترشحات فکری یک فرد عصبانی و دلخور است که صرفاً می‌خواهد بر حاکمیت و ملت لگدی بزند و بتازد. بنابراین راهبرد اشتباه در برابر این گونه فیلم‌ها این است که چنین فیلم‌هایی را جدی گرفته و به عنوان یک فیلم ارزشمند به تحلیل‌های گوناگون درباره آن بپردازیم؛ بلکه مواجهه صحیح با این گونه فیلم‌های سخیف و ضعیف، کم اهمیت نشان دادن آن است.