مخاطب کلام غرب‌زده‌های وطنی، هنگامی که در بیان آنها تأمل کند، به‌خوبی متوجه یک نوع دوگانگی در رفتار ایشان می‌شود، به‌گونه‌ای که اعتراض در غرب عصیان مدنی و در ایران، دفاع از حق آزادی به شمار می‌آید.
تعارضی که در نگاه برخی از غرب‌زده‌ها و شیفتگان بی‌چون‌وچرای غرب وجود دارد، بسیار شگفت‌انگیز است. اغتشاشی که در خیابا‌ن‌های ایران توسط تعداد اندکی جوان شستشوی مغزی شده و لیدرهای آموزش‌دیده سرویس‌های جاسوسی دشمن صورت می‌گیرد را اعتراض به‌حق می‌دانند. آنها را جوانانی اسیرشده در چنگال استبداد معرفی می‌نمایند که برای آزادی خود قیام نموده‌اند. از طرف دیگر، اعتراض به حقی که توسط هزاران نفر از مردم ستمدیده فرانسه صورت می‌گیرد را عصیان مدنی دانسته و مردم فرانسه را مردمانی عصیانگر معرفی می‌نماید .
از نگاه این سرسپردگان به غرب، دولت فرانسه، دولتی برآمده از دموکراسی بوده و این کشور مهد آزادی است. در مقابل حکومت ایران، حکومتی برآمده از خلافت اسلامی و به‌دوراز دموکراسی می‌باشد. باید از این دلدادگان به غرب که حاضرند به‌مثابه حیوانی در خیابا‌ن‌های آن کشورها پرسه بزنند، اما باعزت در کشور خودشان زندگی نکنند، چند سؤال اساسی پرسید تا اگر در خواب غفلت به سر می‌برند، بیدارشان نمود و اگر خود را به خواب زده‌اند، افکار مخاطبین آنها را به حقیقت ماجرا رهنمون ساخت.
اگر فرانسه مهد آزادی و دموکراسی است، چرا به معترضین که تعدادشان بسیار است، حق آزادی بیان و تریبون داده نمی‌شود تا حرف خود را از راه مسالمت‌آمیز مطرح کنند؟ چرا در این کشور، پلیس با بی‌رحمی تمام مردم را سرکوب کرده و به آنها اجازه سخن گفتن نمی‌دهد. چندین سال است که در فرانسه این اعتراضات به‌صورت پیوسته ادامه دارد و معلوم است اعتراضات به حقی است؛ زیرا نه رسانه‌های خارجی در کار هستند تا ذهن مخاطبین خود را علیه دولت این کشور شستشو دهند و نه سرویس‌های جاسوسی دشمن وجود دارد تا نیروهای کارآزموده‌ای را به‌عنوان لیدر اغتشاشات تربیت نماید. این اعتراضات برآمده از جان‌ودل مردمی است که ظلم را با تمام وجود حس کرده‌اند.
چرا در فرانسه که مهد آزادی و دموکراسی است، یک زن مسلمان حق ندارد به‌دلخواه خود پوشش اسلامی داشته باشد؟ چرا در این کشور به‌ظاهر مدافع حقوق بشر، یک فوتبالیست مسلمان نمی‌تواند مناسک عبادی روزه رمضان را به‌جا آورده و در هنگام افطار مقداری غذا میل کند؟
آری آنجا چون یک کشور اروپایی است، تمام قوانینش حقوق بشری بوده و معترضین به آن یک‌مشت انسان لاابالی و عصیانگراند؛ اما ایران چون کشوری اسلامی است و به مذاق تفکر سکولاری اینها خوش نمی‌آید، تمام فعالیت‌هایش ضد بشری و خلاف قوانین بین‌المللی است.