افزایش سهم‌خواهی و فردگرایی در ارتباطات موجب کاهش همدلی، و در نتیجه ایجاد آسیب‌های خانوادگی و هرج‌ومرج اجتماعی می‌شود.
همه انسان ها گاهی در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند که نیاز دارند دیگران آن‌ها را درک کنند و اگر این درک شدن اتفاق نیفتند، ارتباط مختل می‌شود. بنابراین از مهم‌ترین ابزارهای برقراری ارتباط سالم، همدلی است. همدلی به معنای درک احساسات، تفکرات و شرایط طرف مقابل است تا او در ارتباط، احساس خوشایندی داشته باشد.
اغلب اوقات این همدلی میان افراد صورت نمی‌پذیرد و به بیانی موانعی دارد. از مهم‌ترین مواردی که موجب مرگ همدلی می‌شود، افزایش خودبینی و فردگرایی است که امروزه رواج یافته است. در واقع افرادی که در روابط، فقط به فردیت خود اهمیت می‌دهند و مدام سهم‌خواه و سهم‌گیر هستند، نمی‌توانند با دیگران همدلی داشته باشند.
سهم‌خواهی و خودبینی، راهی برای فرار از مسئولیت‌پذیری جمعی است. یک فرد سهم‌خواه در محیط خانه همیشه از مشارکت‌های خانوادگی فرار می‌کند و به بار مسئولیتی سایر اعضا می‌افزاید. در نتیجه ممکن است موجب افزایش انزوای فردی اعضا و فروپاشی کانون خانواده گردد.
فرد خودبینی که در کارهای مشارکتی در گروه، نقش و وظایف خود را به خوبی انجام نمی‌دهد و فقط در جهت سود و منفعت فردی خود حرکت می‌کند، در روند پیشرفت گروه اختلال ایجاد می‌کند و موجب قطع و گسست ارتباطات و پیوندهای انسانی می‌گردد.
بنابراین می‌توان گفت افزایش فردگرایی و سهم‌خواهی، مرگ همدلی در ارتباطات را در پی دارد و در نهایت موجب آسیب‌های خانوادگی مثل تعارض زوجین، تعارض والد-فرزندی و طلاق، و همچنین باعث کاهش کارایی شغلی و مشکلات اقتصادی در جامعه، و در کل نابسامانی‌های اجتماعی می‌شود.