آرامش روانی، نخستین و برترین معیار و نشان رضایت زناشویی و سعادتمندی همسران است؛ چنانچه خداوند مهربان می‌فرماید: « وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً»؛ «و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد».
نخستین و برترین معیار و نشان رضایت زناشویی و سعادتمندی همسران، احساس آرامش روانی است. خانه‌ای که آرامشگاه به شمار می‌آید، مناسب‌ترین سکوی اعتلای وجود است. همسر آرام‌بخش نیز مطلوب‌ترین همدل و در سایه‌سار محبت و احترام متقابل می‌توان آرامش خاطر و آسایش روان را انتظار داشت؛ البته آرامش‌بخشی نقشی متقابل است که با وجود زن تحقق می‌یابد. خداوند در آیه 21 سوره روم در این‌باره می‌فرماید: « وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً»؛ «و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد».
در این آیه راز اصیل آفرینش زن، آرامش مرد و زن دانسته شده است. در این آرامش، اصالت به زن داده شده است؛ بدین معنا که در این امر روانی، ا ورا اصل دانسته و مرد، مجذوب مهر زن معرفی شده است. مرد بدون آفرینش زن آرامش ندارد و به مونس و همدم نیاز دارد.[1]
علامه طباطبایی رحمه‌الله در تبیین این آیه می‌فرماید:
«هر یک از زن و مرد، به دستگاه خاصی مجهز شده است؛ به گونه‌ای که هر یک، کار دیگری را تکمیل می‌کند و تولید نسل، برآیندی از مجموع آن دو است؛ پس هر یک از زن و مرد، به خودی خود نیازمند دیگری است و از مجموعه آن دو، یک واحد کامل به وجود می‌آید که می‌تواند تولید نسل را موجب شود؛ به دلیل همین نیازمندی، هر یک از آن دو به سوی دیگری کشیده می‌شود تا به واسطه پیوند با او آرامش یابد؛ زیرا هر ناقصی مشتاق کمال خویش است و هر نیازمندی به کسی یا چیزی مایل است که نیاز او را برطرف کند».[2]
امام سجاد علیه‌السلام در رساله حقوق خویش می‌فرماید: « حقّ زن اين است که بدانی خداوند او را مايه آرامش و انس تو قرار داده است و بدانی اين نعمتی است که خداوند به تو داده؛ پس بايد او را گرامی داری و با وی با نرمی رفتار كنی.».[3]
گرایش متقابل زن و مرد و آرامش این دو درس آیه مودت و رحمتی است که خداوند میان آنان قرار داده است. مردی نزد پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله آمد و گفت: «ای پیامبر خدا! از کاری در شگفتم و به راستی نیز شگفت‌آور است! مردی با زنی ازدواج می کند که هرگز مرد او را دیده و نه زن آن مرد را، اما همین که ازدواج صورت می‌گیرد و مرد بر زن وارد می‌شود با یکدیگر دوست و همدم می شوند و هیچ چیز برای آن دو دوست‌داشتنی‌تر از دیگری نیست». پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «خداوند بین شما مهر و دوستی قرار داد».[4]
پی‌نوشت:
[1]. جوادی آملی، زن در آینه جلال و جمال، ص48.
[2]. علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج16، ص166.
[3]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج78، ص236.
[4]. همان، ج74، ص303.