حسد، قبل از اینکه کسی را بکشد، حسود را میکشد.
حسد، از بیماریهای درونی و رذایل اخلاقی است که هم بدن را ذوب، و هم روح را فرسوده میکند. شخص حسود دائماً در حال خودخوری است که چرا دیگری صاحب منزلت یا موقعیت خاصی است که خود از آن محروم است. نفرت و حسد او به حدی است که دوست دارد به هر طریقی و به هر دلیلی، شخص از امتیاز خود محروم شود.
اصالت انسان به روح و روان اوست. وقتی روحِ شخص حسود دچار نفرت و حسادت شد، به خاطر تعلقی که بدن به روح دارد، بدن نیز متأثر خواهد شد. ازاینرو امام على علیهالسّلام فرمود: «لِلّهِ دَرُّ الحَسَدِ ما اَعدَلَهُ! بَداَ بِصاحِبِهِ فَقَتلَهُ»؛[1] «آفرين بر حسادت! چه عدالتپيشه است! پيش از همه، صاحب خود را مىكشد». روح حسود آنقدر مؤذب و در تنگنا قرار دارد که حضرت در حدیثی دیگر فرمود: «الحَسدُ حَبْسُ الرُّوحِ»؛[2] «حسادت، زندان روح است».
درمان حسد
برای درمان حسد، راههای مختلفی وجود دارد؛ برای نمونه:
1. دعای شخص حسود در حق شخص مورد حسادت: شخص حسود در حق هر کسی که نسبت به او حسادت میورزد، بهترین دعاها و آرزوها را از خداوند بخواهد و آن را صراحتاً به زبان آورد.
2. هدیه دادن به شخص (هرچند هدیه کوچکی باشد): رسول اکرم صلیاللهعلیهوآله میفرماید: «الهَدِيَّةُ تُذهِبُ الضَّغائنَ مِنَ الصُّدورِ»؛[3] «هديه دادن، كينهها را از سينهها مىبرد».
پینوشت:
[1]. منتخب میزان الحکمه، ص348.
[2]. همان.
[3]. میزان الحکمه، ج12، ص6.