مروری بر عملکرد ضدانقلاب و مانورهای تبلیغاتی آنان -همچون اعتصاب غذا- در لندن نشان می‌دهد، آن‌ها با خودخواهی، هیچ‌گاه حاضر به تحمل مرارت و سختی مبارزه نبوده و تا جایی اهل مبارزه هستند که از آن آسیب نبینند. کافی است برای پی بردن به این حقیقت، مروری بر تاریخچه اعتصاب غذا در جهان داشته باشیم.
مبارزه، در طول تاریخ به‌عنوان یک آرمان بشری مطرح بوده است. ارزش این مفهوم طلایی و حیات‌بخش تا جایی است که در فرهنگ مبارزه، یک نیاز ساده بشری همچون «غذا» هم می‌تواند عنصر مبارزاتی باشد. « اعتصاب غذا» به‌عنوان یک‌راه حل آخر، از سوی کسانی به کار گرفته می‌شود که گمان می‌کنند بازی با جان خویش و تهدید به مرگ خودخواسته، آخرین برگ برنده آنان است.
در تاریخ اعتصاب‌های صورت گرفته، فهرستی از کسانی وجود دارد که در لحظات دست‌وپنجه نرم کردن با مرگ به خاطر گرسنگی، حتی التماس و خواهش دوستان و خانواده، آنان را از برگزیدن مرگ آرمانی منصرف نکرده است. گرچه اعتصاب غذا اگر باعث ضرر مهمی به بدن شود مسیر غلطی برای رسیدن به هدف است، اما فارغ از جنبه انسانی و شرعی آن، بررسی طیف‌های مختلفی که بدان مبادرت ورزیده‌اند خالی از لطف نیست.
اعتصاب غذای ایرلندی‌ها در سال ۱۹۸۱ میلادی، اوج اعتراضاتی پنج‌ساله در جریان درگیری‌های ایرلند شمالی بود که توسط زندانیان جمهوری‌خواهِ ایرلندی به وقوع پیوست و طی آن ده تن از اعتصاب‌کنندگان بر اثر گرسنگی درگذشتند. حکومت بریتانیا حاضر به برآورده شدن هیچ‌کدام از مطالبات زندانیان معترض نشد و آن‌ها در حد مرگ، به استقبال اعتصاب غذا رفتند.
این اعتصاب نخستین گزینه آن‌ها در مسیر مبارزه نبود؛ آن‌ها در سال ۱۹۷۸، اعتراض کثیف را آغاز کردند و حاضر نشدند برای نظافت از سلول خود خارج شوند و دیوارهای سلول را از مدفوع خود پوشاندند. در سال ۱۹۸۰، هفت زندانی در اولین اعتصاب غذا شرکت کردند و پس از ۵۳ روز اعتصابشان به پایان رسید.
اعتصاب غذای دوم در سال ۱۹۸۱ صورت گرفت و اختلاف بین زندانیان و نخست‌وزیر وقت، مارگارت تاچر، شدت یافت. "بابی ساندز" یکی از اعتصاب‌کنندگان غذا، در حین مشارکت در این دوره اعتصاب غذا، به‌عنوان نماینده پارلمان انتخاب شد و توجه رسانه‌های سراسر جهان را به خود جلب کرد. اعتصاب پس از آنکه ده زندانی از گرسنگی جان خود را از دست دادند، پایان پذیرفت؛ یکی از این درگذشتگان بابی ساندز بود که ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در مراسم خاکسپاری او حضور یافتند. این اعتصاب غذا سیاست ملی‌گرایی در ایرلند را رادیکال‌تر کرد و نیروی محرکی شد که حزب شین فین را قادر ساخت به یک قدرت اصلی در جریان‌های سیاسی تبدیل گردد.
خضر عدنان از رهبران مقاومت فلسطین بعد از ۸۶ روز اعتصاب غذا در زندان‌های رژیم صهیونیستی به شهادت رسید. اسرائیل تاکنون حاضر نشده است پیکر وی را به خانواده‌اش تسلیم کند. گفته شده است یکی از شروط مقاومت فلسطین برای قبول آتش‌بس، واگذاری پیکر این شهید است.
این بخش کوچکی از فهرست افرادی است که در طول تاریخ با استفاده از اعتصاب غذا، یک اعتراض شدید را از خود نشان داده‌اند و به قیمت بر باد رفتن سلامتی خود، دست از اهداف و آرمان‌های خود نکشیدند. انقلابیون مبارز هم پیش از انقلاب با تبعیت از فتاوای مراجع تقلید -به خصوص امام امت (ره)- گرچه از شیوه اعتصاب غذا استفاده نکردند ولی تا پای جان حاضر به افشای ماهیت تشکیلاتی و هویت هم‌رزمان خود نشدند!
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کسانی که با دل‌سپردگی به غرب و دشمنان دیرینه کشور در برابر انقلاب مردمی ایران، ژست مبارزه گرفته‌اند، برای نشان دادن چهره‌ای مبارز از خود، بارها دست به اعتصاب غذا زده‌اند، اما تاکنون سابقه نداشته است یک مخالف جمهوری اسلامی به خاطر اعتصاب غذا دچار کوچک‌ترین آسیب جسمی شود! بسیاری از آنان همچون وحید بهشتی که این روزها میتینگ اعتصاب غذا در لندن به راه انداخته است، به‌محض احساس خطر و کوچک‌ترین رنجش بدنی، دست از اعتصاب غذا کشیده‌اند!