عدم معرفی کشور دیگری برای ریاست «شورای اجتماعی حقوق بشر» از سوی کشورهای آسیایی و انصراف آن‌ها به نفع جمهوری اسلامی، نشان می‌دهد جهان به‌ویژه آسیا، هر روز در راستای حذف سلطه آمریکا، اقدام جدیدی را انجام می‌دهد آن‌ها ناخواسته با سیاست هزارخنجر به مقابله با هژمونی آمریکا پرداخته‌اند.
دنیای غرب هم‌زمان با نزدیک‌شدن به سال‌های سرنوشت‌ساز خود، برای ماندن در اریکه هژمون و سریر سلطنت، تا توانست از فرصت‌های کنونی‌اش استفاده کرد؛ همانند برخی چالش‌های اجتماعی در ایران که با دخالت عناصر غربی تلاش شد به‌عنوان یک شورشِ اعتراضی، رسمیت یافته و نقطه شروع براندازی در ایران باشد؛ البته، هیچ کشوری حاضر نشد با آمریکا و غرب در این پروژه همکاری کرده و به آن ابعاد بین‌المللی بدهد؛ به‌خصوص کشورهای منطقه که در یک چرخش ناگهانی و به‌صورت کاملاً غیرمنتظره، مسئله ایران را در صدر فهرست چالش با آمریکا قرار دادند و موجبات نگرانی عمیق غرب را فراهم آوردند.
در یک اقدام تازه، افزون بر کشورهای همسایه و دولت‌های عربی، دیگر کشورهای آسیایی نیز با یک انتخاب هوشمند و معنادار، پیام واضحی را به غرب ارسال کردند. آن‌ها در اجلاسیه سازمان ملل با هماهنگی قبلی و طی یک توافق سیاسی، ایران را به عنوان تنها نماینده این قاره برای ریاست «مجمع اجتماعي» شوراي حقوق بشر معرفی کردند و با حمایت کامل خود سرانجام موفق به نشاندن ایران در این جایگاه شدند.
هرچند برخی کشورها در عین ابراز نگرانی عمیق، آن را کم‌ارزش و بدون برنامه‌ریزی قبلی دانستند، اما فرایند این انتخاب و ماهیت این شورا نشان می‌دهد که این اتفاق مهم به صورت اتفاقی رخ نداده و یک عملیات سیاسی از سوی کشورهای آسیایی محسوب می‌شود.
برای پی بردن به اهمیت آن کافی است بدانیم، این شورا هرچند فعالیت‌های خود را از دیرباز آغاز کرده بود، اما در پی دخالت‌های کمیسیون حقوق بشر در امور داخلی دیگر کشورها و برخورد دوگانه و ابزار شدن برای کشورهای غربی، دیگر کشورها تصمیم به انحلال «کمیسیون حقوق بشر» و جایگزینی «شورای حقوق بشر» گرفتند؛ امری که علی‌رغم مخالفت آمریکا و کشورهای غربی روی داد.[1]
اکنون پس از چند سال از رسمیت‌یافتن این شورا، اقدام کشورهای رنجیده از بازی‌های حقوق بشری در دادن مسئولیت این شورا به جمهوری اسلامی ایران را، نباید یک تغییر سالیانه محسوب کرد، بلکه باید آن را یک اعتراض سیاسی دانست که در برابر کشورهای غربی صورت می‌گیرد. کشورهای معترض امیدوار هستند، ایران با طرح‌ریزی سیاست‌های جدید حقوق بشری در سطح جهانی، به سیاست یک بام و دو هوای غرب پایان دهد.
راه‌اندازی موج رسانه‌ای با حمايت شبكه‌های مرتبط اپوزيسيون، لابی صهيونيستی، گروهك متوهم و جاه‌طلب منافقين، سلطنت‌طلب‌های زیاده‌خواه با همراهی مقامات آمريكايي، نشان می‌دهد آن‌ها نیز به تبعات حضور ایران در جایگاه ریاست این شورا پی برده‌اند. گرچه آن‌ها تلاش می‌کنند با منفی نمودن فضا، صندلی ریاست را از ایران سلب نمایند، ولی روند تحولات نشان می‌دهد پایان دادن به سلطه آمریکا یک روند غیرقابل‌برگشت در سطح قاره آسیا و برخی کشورهای دیگر است.
پی‌نوشت:
1- دانشگاه تهران، https://b2n.ir/w13110.