خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام در گفتار خویش بر تولید نسل تأکید کرده‌اند و خویشتن نیز به این مهم اقدام نموده‌اند، در این میان فرزندآوری امام کاظم علیه‌السلام با توجه به شرایط بحرانی شیعیان در آن روزگار، ستودنی، اعجاب‌آور و یک الگوست.
گفتار، سیره عملی و سبک زندگی ائمه اطهار علیهم‌السلام برای ما الگو و حجت الهی است. می‌توان ادعا کرد که فرزندآوری از مطالب مورد اهتمام ایشان بوده است که تمام امامان علیهم‌السلام به‌تناسب شرایط و در محدوده خواست الهی به آن عمل کرده‌اند. به غیر از خورشید هشتم این آسمان؛ امام رضا علیه‌السلام[1] و امام حسن عسکری علیه‌السلام، بقیه این خاندان پاک بیش از پنج فرزند داشته‌اند.[2] شاید دلیل تک‌فرزندی امام عسکری علیه‌السلام محدودیت‌هایی باشد که حاکمیت بر این امام همام تحمیل می‌کرد. تمام شیعیان کم‌وبیش از میزان مراقبت شدید نسبت به ایشان و توطئه برای قتل فرزندشان باخبر هستند.[3] تک‌فرزندی امام رضا علیه‌السلام نیز یک حکمت الهی بوده که ما از جزئیات آن اطلاع نداریم.
امام کاظم علیه‌السلام الگوی فرزندآوری
در بین ائمه علیهم‌السلام، فرزندآوری موسی‌بن‌جعفر علیهماالسلام یک نمونه عالی و مثال‌زدنی است. ایشان فقط حدود 55 سال در این دنیای فانی زیستند و حدود 5 سال از این زندگی را در مخوف‌ترین زندان‌های دوره خویش سپری کردند و در هنگام آزادی نیز غالباً تحت آزار و مراقبت مأموران عباسی بودند؛ اما بااین‌حال تعداد فرزندان ایشان بنا بر نظر اکثریت 37 نفر[4] و با درنظرگرفتن برخی اقوال حدود 60 نفر[5] هستند. برکات این کثرت فرزند را به‌خوبی در کشور عزیزمان مشاهده می‌کنیم. سایه امام رضا علیه‌السلام و بانو معصومه علیها‌السلام را بر روی سر داریم و خیل امامزادگان و سادات موسوی در جای‌جای کشور حضور دارند.
فرزندآوری و تکثیر نسل شیعیان، سیره قطعی و مستمر اهل‌بیت علیهم‌السلام؛ به‌خصوص امام کاظم علیه‌السلام بوده است که برکات فراوان آن تا زمان ما ادامه دارد. اقتدا به راه این بزرگان و حجت‌های الهی، وظیفه دوستداران ایشان و راه از بین بردن برخی تهدیدات است.
پی‌نوشت:
[1]. مفید، محمد بن محمد، الارشاد، چاپ اول، کنگره، 1413ق، ج2، ص271.
[2]. اسلام کوئست، فرزندان امامان: https://b2n.ir/w96614.
[3]. مفید، محمد بن محمد، الارشاد، چاپ اول، کنگره، 1413ق، ج2، ص336.
[4]. همان، ج2، ص244.
[5]. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، داراحیاء التراث العربی، 1403ق، ج48، ص289.