یکی از مهمترین ارکان آرامش در خانواده، تعهد اعضا به یکدیگر است؛ موضوعی که در منابع اسلامی و روانشناختی به آن اهمیت زیادی داده شده است.
یکی از ویژگیهای رابطه زناشویی سالم، متعهد بودن به دیگر اعضای خانواده است. در خانوادههای مترقی، هر یک از اعضا، خود را وقف رشد و تعالی دیگر اعضا و گسترش آسایش در خانواده میکنند. امام علی علیهالسلام در بیان رفتارشان با فاطمه زهرا سلاماللهعلیها فرمود: «فَوَ اللَّهِ مَا أَغْضَبْتُهَا وَ لَا أَكْرَهْتُهَا عَلَى أَمْرٍ حَتَّى قَبَضَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ وَ لَا أَغْضَبَتْنِي وَ لَا عَصَتْ لِي أَمْراً وَ لَقَدْ كُنْتُ أَنْظُرُ إِلَيْهَا فَتَنْكَشِفُ عَنِّي الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَانُ»؛[1] «به خدا سوگند که تا زنده بود، نه او را عصبانی نمودم و نه به کاری مجبورش کردم! او نیز نه من را عصبانی نمود و نه در کاری، از من نافرمانی کرد. هنگامی که به او نگاه میکردم غمها و اندوهها از من برطرف میشدند».
در خانوادههایی که اعضای آن متعهد هستند، مبنای صرف زمان و انرژی اعضای خانواده، برای فعالیتهایی است که به نحوی به خانواده مرتبط میگردد.
طبق برخی پژوهشهای روانشناختی، تعهد به معنای وفادار ماندن به خانواده و اعضای آن، هنگام غم و شادی و وقایع خوشایند و ناخوشایند زندگی است. تعهد، هم بر مبنای احساس و عاطفه، هم بر پایه قصد و نیت استوار است. زوجین و افرادی که در مورد تعهد خود در قبال دیگری و دیگران، به بلوغ فکری لازم نرسیده و رفتاری دوطرفه را تعقیب میکنند، در ازدواج و در کارکردن، دچار مشکل خواهند شد و نتیجه این امر نیز غالباً، بیوفایی را در پی خواهد داشت.[2]
پینوشت:
[1]. اربلی، کشف الغمة فی معرفة الائمه، ج۱، ص۳۶۳.
[2]. ساموئل کلادینگ، خانوادهدرمانی، ترجمه فرشاد بهاری، ص۲۹.