وهابیت و برخی گروه‌های افراطی، بسیاری از مسلمانان را اهل بدعت می‌دانند، درحالی‌که این اتهام‌زنیِ بی‌دلیل، خودْ بدعتی در دین خدا محسوب می‌شود.
وهابیت و برخی فرقه‌های تندرو، تنها با شیعیان مخاصمه و دشمنی ندارند، بلکه تمام مسلمانان را هدف خویش قرار می‌دهند. مطالعه تاریخ شکل‌گیری وهابیت، نشان می‌دهد این گروه از ابتدای تشکیل، به کشتار قبایل سنی و عرب‌زبانِ سرزمین حجاز مبادرت می‌ورزید و تا امروز اهل سنت را بیش از شیعیان قتل‌عام کرده است. گروه انحرافی و خطرناک داعش نیز، هرچند دشمن سرسخت شیعیان بود و هدف خود را کشتار تمام دل‌دادگان اهل‌بیت علیهم‌السلام اعلام می‌کرد، اما در عمل بسیاری از اهل سنت را به قتل رساند و باعث خرابی‌های فراوانی در مناطق سنی نشین شد. از دستاویزهای وهابیت و جریانات مشابه آن برای این اقدامات، آموزه «بدعت» است. این افراد به راحتی هر گروه و فردی را متهم به بدعت می‌کنند و سپس ریختن خون او را بر خود حلال می‌دانند؛ اما به راستی، بدعت چیست؟ آیا بقیه مسلمانان بدعت‌گذارند؟
بدعت
در اصطلاح، وارد کردن چیزی در دین که جزء دین نیست و مستند دینی ندارد، بدعت نامیده می‌شود.[1] فرض کنید شخصی ادعا کند لازم است علاوه بر نمازهای پنج‌گانه، نماز دیگری پیش از ظهر خوانده شود و این کار را دین اسلام واجب کرده است؛ در چنین فرضی، این شخص بدعت‌گذار محسوب می‌شود. همچنین اگر ادعا کند بنا بر تعالیم دین اسلام، بعد از جنابت در حالت عادی، نیازی به غسل نیست و تنها با وضو می‌توان نماز خواند، باز هم ادعای او بدعت در دین اسلام است. در هر دو مثال، او امر جدیدی را به دین نسبت داده است که هیچ مستند دینی و قابل قبولی ندارد و به اصطلاح، بدعت‌گذار و منحرف از دین خداوند است. بدعت بنا بر روایات مختلف، امری حرام و گناهی بزرگ است و بدعت‌گذار، باید در قیامت پاسخگوی تمام انحرافات پس از خود باشد.[2]
سوءاستفاده وهابیت
وهابیت به دلیل نابخردی فراوان یا رسیدن به مطامع مادی و دنیوی، از این اصطلاح سوءاستفاده می‌کند و هر کار جدیدی را بدعت می‌نامد؛ هرچند آن کار به دین اسلام نسبت داده نشود و قصد تغییر در دین، وجود نداشته باشد. به تازگی عالمی از اهل سنت که با اعتراض این‌گونه افراد، درباره ختم صلوات بر پیامبر در روز جمعه، مواجه شده بود، گفته است: «هر کس ادعا کند دعا برای پیامبر در روز جمعه بدعت است، به بدعت نزدیک‌تر و اولی است».[3] این نکته نغز و زیبایی است که توسعه دادن دایره بدعت و تکفیر افراطی دیگران، خودْ بدعتی خطرناک در دین است.
پی‌نوشت:
[1]. راغب، حسین‌بن‌محمد، مفردات، چاپ دوم، الکتاب، 1404ق، ج1، ص39.
[2]. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، داراحیاء التراث العربی، 1403ق، ج2، ص297.
[3]. القاهر، مفتی الجمهوریة: https://www.cairo24.com/1803622.