دوستی‌های پرخطر اینترنتی

یکی از آسیب‌های فضای مجازی، دوستی‌های اینترنتی نادرست است که سبب می‌شود دو طرف در یک فضای غیرواقعی، شناخت واقعی از همدیگر کسب نکنند؛ و در ادامه این ارتباط و دوستی، به دلیل وابستگی عاطفی طرفین و یا یکی از آن دو، تصمیمات احساسی و آنی را برای زندگی خود بگیرند.

هنگامی که فردی، در یک فضای مجازی ارتباطی را با فرد دیگری ایجاد می‌کند، آن فرد در آغاز ارتباط این تصور را دارد که این برقراری ارتباط به زودی قطع می‌شود و تنها زمانی برای وقت گذرانی است، امّا بعداز مدتی که از آغاز این ارتباط می‌گذرد و ابراز احساساتی که بعدا امکان دارد از سمت دو طرف مطرح شود، این ارتباط را تبدیل به دلبستگی‌های طولانی مدت و شدیدی می‌کند که  آدمی را در تصمیم‌گیری‌های خود در زندگی کر و کور می‌کند؛ امام علی(علیه‌السلام) فرموده است: «حُبُّ الشِّیءِ یُعمِی وَ یُصِمّ. دوست داشتن چیزی [آن هم ناآگاهانه و از سر هیجان و احساسات]، انسان را کور و کر می‌کند.»[1]

معمولا برای توجیح این گونه ارتباطات و دوستی‌ها، ادعا می‌شود که با انگیزه و هدف ازدواج شکل می‌گیرد، ولی با کمی تأمل و درنگ، روشن می‌شود که روح حاکم بر این گونه ارتباطات و دوستی‌ها، عشق‌ورزی کور است نه خردورزی.

زیرا دوستی‌های قبل از ازدواج، راه تعقل را مسدود و چشم واقع‌بین انسان را کور می‌کند و امکان یک تصمیم‌گیری درست و عاری از اشتباه را نمی‌دهد. این‌گونه دوستی‌ها و روابط، نه تنها مشکل دختران و پسران حل نمی‌کند بلکه به مشکلات آن‌ها می‌افزاید.

این‌گونه روابط و دوستی‏‌ها، به طور معمول به انگیزه تفنن و سرگرمی شکل می‏‌گیرد، نه تشکیل خانواده، ولی در خلال آن از خود باوری و زودباوری دختران سوء‌استفاده می‌شود.

به عنوان نمونه دو نفری که با هم چت کرده بودند، آقایی قریب به 60 سال سن داشت، ولی خود را جوان 17-18 ساله‌ی عاشق پیشه معرفی کرده بود، دختری که آن طرف قضیه بود، سادگی کرده و مدت‌ها با او لیلی و مجنون شده بود و...! در این ماجرا مردی که عروس و داماد داشت، تازه برای خودش یک زندگی مجازی درست کرده بود!

در حال حاضر، ابزارهای همچون؛ اینترنت و فضاهای مجازی بیشتر در دسترس گروه سنی، نوجوانان و جوانان است، از این رو لازم است که این فرهنگ سازی در خصوص استفاده از رسانه، بیشتر معطوف این قشر شود، آن هم در سطح وسیع، تا در نتیجه در یک بازه‌ی زمانی معیّن، این فرهنگ در جامعه جوان ما نهادینه شود.

---------------------------------------------------------

پی‌نوشت:
[1]. من لایحضره الفقیه، ج4، ص380، ح5812