واقعیت در صنعت فولاد

فراورده‌های فولادی، پس از نفت خام، دومین ماده پرمصرف در کشورهای مختلف جهان بوده و کاربردهای بی‌شمار آن در صنایع مختلف، غیرقابل‌انکار است.[1] در کشور ایران، از اوایل انقلاب، اهمیت رشد و توسعه این صنعت مهم، در دستور کار جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته و تا کنون قله‌های بزرگی از سودآوری در عرصه تأمین نیازهای داخلی و هم‌زمان صادرات به کشورهای دیگر را فتح کرده است.[2]

تولیدات فولادی ایران، در فهرست اقلام صادراتی، رتبه دوم را پس از محصولات پتروشیمی به خود اختصاص داده و ایران را در این زمینه به تراز نسبتاً بالایی از حیث رشد اقتصادی رسانده است.[3] اما درعین‌حال، خام‌فروشی این محصول، معضل بزرگی به‌حساب می‌آید که می‌توان آن را در ردیف خام‌فروشی نفت، در زمره بزرگ‌ترین خسارت‌های مالی در نظر گرفت.

اما به‌هرحال آنچه در کنار معضل خام‌فروشی، می‌تواند نقطه روشنی قلمداد شود، رشد و توسعه پایدار در زمینه تولید فولاد می‌باشد، زیرا این صنعت به لحاظی، مادر تمام صنایع بزرگ به‌حساب می‌آید.

این روزها ادعای عقب‌ماندگی صنعت فولاد ایران، به‌عنوان یک فضاسازی  منفی در سطح برخی از رسانه‌های داخلی و خارجی مخابره شده و بر اساس آن شکلی از ضعف و ناتوانی را در مورد نظام و حاکمیت بر اذهان عمومی تحمیل می‌کنند.[4]

اما واقعیت چیزی نیست که در قالب مذکور به آن پرداخته شده است؛ صنعت فولاد ایران توقف و یا رشد منفی را تجربه نکرده است، بلکه بر اساس آمار، فقط ممکن است به افقی که تا سال 1404 برای آن برنامه‌ریزی‌شده، دست پیدا نکند.[5] اما این به معنی عقب‌گرد نیست؛ زیرا به‌عنوان‌مثال در سال 98 میزان تولید فولاد خام تولید شده در کشور به میزان 20 میلیون و 226 هزار و 881 تن رسیده و این آمار در سال جاری به حدود 37 میلیون تن رسیده است؛[6] بنابراین نه‌تنها در صنعت فولاد عقب‌ماندگی اتفاق نیفتاده، بلکه تولید در این زمینه هر سال نسبت به سال قبل افزایش داشته است.

پی‌نوشت:

1. دنیای اقتصاد، https://www.magiran.com/article/4183925
2. فارس، http://fna.ir/1uukdy
3. مهر، mehrnews.com/xTFpk
4. صدای آمریکا، https://zaya.io/z4el0
5. تسنیم، https://tn.ai/2389771
6. فارس، http://fna.ir/31j4s