نکوهش اعتزال و دنیا گریزی

موضوع :نکوهش اعتزال و دنیا گریزی

قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا خَالِصَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (۳۲)

ترجمه: بگو زینتهای خدا و روزی های پاکیزه ای را که برای بندگانش پدید آورد، چه کسی حرام کرده؟ بگو این زینتها و روزیهای پاکیزه در زندگی دنیا برای کسانی است که ایمان آورده اند البته اگر چه غیر مؤمنان هم با آنان در بهره وری شریکند ولی در قیامت فقط ویژه ی مؤمنان است؛ ما این گونه آیات خود را برای گروهی که اهل دانش و بصیرتاند بیان میکنیم (اعراف۳۲)

توضیح :پرواضح است که بهره ی مباح از لذات دنیوی - بدون تعلق و دل بستگی- در منطق قرآن نکوهیده نیست؛ بلکه به عکس، اعتزال و دنیا گریزی به بهانهی ،زهد شدیداً مذمت شده است. زهد به معنای گریز از دنیا و بهره مندی از نعمتهای خدادادی نیست؛ بلکه به معنای عدم تعلق خاطر و دل بستگی به دنیاست؛ به گونه ای که رفاه و آسایش دنیوی، او را از یاد خدا باز ندارد آیهی فوق بر این باور غلط که دنیا

و بهره های آن برای کافران است خط بطلان کشیده و تأکید مینماید که لذتهای مباح دنیوی برای مؤمنان آفریده شده و کفار نیز به طفیلی مؤمنان از آن متنعم میشوند.

حديث: امام على عليه السلام: «إِنَّ الْمُتَّقِينَ شَارَكُوا أَهْلَ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ وَ لَمْ يُشَارِكْهُمْ أَهْلُ الدُّنْيَا فِي آخِرَتِهم؛ پرهیزکاران با اهل دنیادردنیایشان ،مشترکند ولی اهل دنیا در آخرت با آنان شریک نیستند.» (نهج البلاغه نامه ۲۷)