افغانستان غلام آمریکا نیست

16:38 - 1392/12/14
چکیده: انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در کمتر از یک ماه دیگر برگزار می‌شود و این روزها مردم این کشور شاهد ارائه برنامه‌ها از سوی کاندیداهای مختلف هستند.
افغانستان غلام آمریکا نیست

به گزارش گروه اينترنتي رهروان ولايت به نقل از خبرگزاری فارس، «قطب الدین هلال»  یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری افغانستان، متولد سال 1331 در ولایت خوست در شرق این کشور است. وی در بخشهای نظامی و مهندسی ساختمان تحصیل کرده است.

قطب الدین هلال در سال 1993، زمانی که گلبدین حکمتیار به نخست وزیری حکومت مجاهدین تعیین شد، سمت معاونت او را بدست آورد. وی همچنین، حضور در وزارت دفاع افغانستان را در کارنامه سیاسی اش ثبت کرده است.

برای اطلاع از برنامه ها و نقطه نظرات این کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری افغانستان از وی درخواست کردیم تا به سوالات خبرنگار بین الملل خبرگزاری فارس، پاسخ دهد که در ادامه می توانید ماحصل این گفت‌وگو را مشاهد کنید.

برنامه های اقتصادی – سیاسی شما برای حضور در انتخابات ریاست جمهور افغانستان چیست؟

برنامه‌های اقتصادی ما باید مبتنی بر منابعی باشد که در حال حاضر در اختیار داریم. افغانستان، کشوری زراعی و کشاورزی محور به حساب می آید، بنابراین می توانیم این بخش را با استفاده از ابزار مدرن توسعه دهیم. مثلاً از بذرهای اصلاح های شده، استفاده کنیم. افغانستان دارای منابع خوب آبی است که می توان از آن برای تولید محصولات کشاورزی و همچنین تولید برق استفاده کرد. می توانیم برای توسعه صنعت سد سازی بر روی رودخانه هایی چون هیرمند، سد ایجاد کنیم تا از این طریق هم عایدی کشاورزی داشته باشیم و انرژی برق تولید کنیم. از سوی دیگر، افغانستان دارای معادن بسیاری است که می‌توان به زغال سنگ و اورانیوم اشاره کرد. همان طور که می دانید در نزدیکی مرزهای جمهوری اسلامی ایران (هلمند) معادن اورانیوم وجود دارد که حتی آنقدر به سطح زمین نزدیک است که استخراج آن خیلی هزینه بر نیست. استفاده از ظرفیت های معدنی کشور، باعث می شود هم اقتصاد ملی رشد کند و هم به اشتغال زایی مطلوبی برسیم.

همچنین دیگر برنامه اقتصادی من مربوط به بخش گمرکات و اخذ مالیات است. بخصوص بخش مالیات که در حال حاضر از شفافیت خوبی، بهره مند نیست. یکی از بخش های دیگری که در برنامه های خود، گنجانده ام، توسعه مخابرات است. ببنید، هم اکنون شرکت مخابرات ایران با اقدامات حساب شده و تلاش های صورت گرفته به یکی از بخش های سود ده کشور شما تبدیل شده و عایدات خوبی به همراه دارد. اما در اینجا این درآمدها در جیب 5 شرکت داخلی یا خارجی می‌رود. حتی ما منابع سرشاری داریم که در حال حاضر مدیریت خوبی بر آنها صورت نمی‌گیرد. باید بگویم که ضروری نیست که حتماً چرخ اقتصاد ما را خارجی ها بچرخانند.

به ایران اشاره کردید؛ برنامه شما برای توسعه روابط با جمهوری اسلامی ایران چیست؟

من همیشه در صحبت های خود گفته ام که در ارتباطات و سیاست خارجی ما،  اولویت توسعه روابط با کشورهای همسایه است، چرا که ما در یک جغرافیای واحد زندگی می کنیم و مشترکات فرهنگی، مذهبی و زبانی و ... فراوانی داریم. ایران تا به حال، کمک های شایانی به کشور دوست و برادر خود، افغانستان داشته و قطعاً روابط باید بیش از پیش توسعه پیدا کند. ما می‌توانیم از متخصصان ایرانی هم استفاده کنیم. ما ترجیح می دهیم که روابط خوب و برادرانه ای با کشور ایران داشته باشیم.

پیش بینی شما در مورد انتخابات ریاست جمهوری که کمتر از یک ماه دیگر برگزار می شود، چیست؟ احتمال دارد که انتخابات به دور دوم کشیده شود؟

من نمی‌توانم پیش بینی کنم، چون معادلات پیچیده‌ای شکل و لابی‌های زیادی صورت گرفته است. اما خودم به شخصه تا آخر مبارزات انتخاباتی در صحنه حضور خواهم داشت. فقط خدا می داند که نتایج نهایی انتخابات چه می شود و چه کسی به عنوان رییس جمهور آینده، انتخاب می شود.

سوال بعدی در مورد پیمان امنیتی بین افغانستان و آمریکاست؛ اگر شما رییس جمهور شوید این پیمان نامه را امضاء می کنید؟

این یک پیمان استراتژیک است. آنچه مهم است این است که هدف از پیمان نامه چیست؟ آیا فقط بر حضور نظامی‌ خارجی‌ها تأکید شده یا جنبه های اقتصادی نیز در نظر گرفته شده است. اگر بحث اقتصادی باشد، همان طور که عرض کردم اولویت ما کشورهای همسایه و سپس کشورهای اسلامی و در مرحله بعدی اروپا و امریکا هستند. ما به این ارتباطات نیاز داریم.

زمانی که امریکایی‌ها به افغانستان آمدند تا با تروریست‌ها بجنگند، ما نماینده ای در سازمان ملل و شورای امنیت نداشتیم که به لشکرکشی آنها به افغانستان اعتراض کند و آمریکایی ها خودشان بدون هیچ حرفی، به کشور ما وارد شدند. به هر حال، حضور نظامی خارجی‌ها در یک کشور باعث می شود که آن کشور (افغانستان) هیچگاه نتواند از نظر اقتصادی، سیاسی و ... روی پای خودش بایستد و همیشه وابسته باقی می ماند. شما هندوستان را نگاه کنید. تا زمانی که انگلیسی ها در این کشور حضور داشتند، هندی ها درجا می زدند اما از وقتی که به استقلال دست پیدا کردند، به سرعت رشد کرده و امروز به جایی رسیده اند که جزو چند قدرت اقتصادی بزرگ دنیا، محسوب می شوند.

بنابراین من در مورد پیمان امنیتی، محتاطانه عمل می‌کنیم. ابتدا این موضوع را به پارلمان می‌سپارم و زمانی که تصمیم گیری به من سپرده شد، بر اساس مصالح اسلامی و ملی، تصمیم گیری خواهم کرد و کورکورانه عمل نمی کنم.

پس شما مخالف حضور خارجی ها در افغانستان هستید؟

حضور نظامی طرف‌های خارجی باعث ایجاد برآشفتگی و جنگ می شود. یکی از دلایلی که مخالفان عنوان می‌کنند حضور نظامی خارجی در افغانستان است. من آن را مفید نمی دانم اما خواهان رابطه حسنه با اروپا، آمریکا و بطور کلی با جامعه جهانی هستم.

اگر شما رییس جمهور افغانستان شوید آیا با طالبان مذاکره می کنید؟

من اول چیزی را که ترجیح می دهم، حاکم کردن صلح و امنیت در کشور است. بایستی با تمامی مخالفان مسلح از جمله طالبان، مذاکراتی تنگاتنگ، صادقانه و مخلصانه صورت بگیرد. طالبان از اتباع این کشور هستند، افغانی هستند و در این کشور زندگی می کنند و حضور دارند. همین الان انتخابات ریاست جمهوری افغانستان با چالش روبروست و این چالش حضور طالبان است.

ضرورت دارد که با طالبان گفت‌وگو کنیم ولی تا حالا متأسفانه حتی یک دقیقه بصورت رودرو مذاکراتی با آنها انجام نشده است. ما باید راه حل هایی پیدا کنیم که مذاکراتی با مخالفان مسلح و به خصوص طالبان، صورت بگیرد.

اما بپردازیم به مسأله ای که این روزها از سوی برخی کاندیداها، بیان میشود؛ بحث تقلب احتمالی در انتخابات.

من می بینم که برخی جریان ها در این امر دخیل هستند. مثلاً والی ها ( استانداران). وزیران و نمایندگان مجلس دخیل هستند که این مسأله تخطی از قانون انتخابات و قانون اساسی، محسوب می شود. ما این مسأله را می بینم و لمس می کنیم و این موضوع جریان دارد.

پیام شما برای باراک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده چیست؟

ما خواهان روابط خوبی با واشنگتن هستیم.  آمریکا یکی از کشورهای بزرگ دنیا و دارای اقتصادی قدرتمند است. ما خواهان روابط دو جانبه بر مبنای احترام متقابل هستیم. افغانستان قربانیان زیادی در راه مبارزه با تروریسم داده است. ما یک و نیم میلیون شهید داده‌ایم. در نتیجه قربانی شدن مردم افغانستان، آمریکا امروز ابرقدرت دنیاست. بنابراین آمریکا باید افغانستان را بعنوان یک کشور دوست بپذیرد نه یک کشور غلام. آنها باید بدانند که در قرن بیست و یکم، دیگر نمی توان با یک کشور و مردم آن بعنوان غلام رفتار کرد و این طرز تفکر تاریخ مصرف گذشته است.
 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
7 + 6 =
*****