امام صادق علیهالسلام هرگاه فاجعه هجوم به خانه امیرالمؤمنین و شهادت حضرت محسن را به یاد میآوردند آنقدر گریه میکردند که محاسن مبارکشان از گریه تر میشد و میفرمودند: روشن مباد آن چشمی که در این مصیبت نگرید.
ایام فاطمیه یادآور ظلم بزرگ و غیر قابل وصفی است که زبان سخنوران از بیان حقیقت آن لال، کُمیت عقل اندیشمندان از درک عمق آن لنگ و قلم نویسندگان از به تصویر کشیدن آن شکسته است. در تبیین گستردگی این ظلم همان بس که با وجود مظلوم واقع شدن تمام انبیا و اولیای الهی، این امیرالمؤمنین علی علیهالسلام است که به عنوان اول مظلوم عالم معرفی شده است. امام هادی علیهالسلام در زیارت آن حضرت به این موضوع اینگونه اشاره کردهاند: «ألسَّلامُ عَلَیکَ یَا وَليَّ اللّهِ، أنتَ أوَّلُ مَظلُومٍ»؛[1] «سلام بر تو ای ولیّ خدا، تو اوّلین مظلوم عالم هستی».
این اولیت از جهات مختلفی قابل بررسی بوده و عوامل و شرایط گوناگون در رقم خوردن آن مؤثر است. شاید بتوان گفت یکی از وجوه مظلومیت حضرت امیرالمؤمنین علیهالسلام، بقا و استمرار این مظلومیت است. بسیاری از ظلمهای صورت گرفته در تاریخ به صورت موقتی و گذرا و منحصر در زمانی خاص بوده است، ولی ظلمی که توسط منافقین بر امیرالمؤمنین و اهلبیت ایشان روا داده شد تا زمان کنونی نیز ادامه دارد.
هر ساله با فرا رسیدن ایام فاطمیه شاهد سیل عظیم شبهاتی هستیم که به قصد ویران ساختن اعتقادات جوانان جاری میشوند. یکی از این شبهات پرتکرار، تعظیم شعائر فاطمی و برپایی مراسمات گسترده از جمله دستهروی، ایستگاه صلواتی و... میباشد. دشمنان آگاه و دوستان ناآگاه شبهه میکنند که چرا بعد از سپری شدن سالیان متمادی از آن واقعه، همچنان باید عزاداری کنیم!؟
این سؤال که نشان از عدم درک عمق فاجعه و اهمیت اینگونه از مراسمات است، دارای پاسخهای فراوانی بوده که علما و اندیشمندان اسلامی در کتابهای خود به رشته تحریر درآوردهاند. شاید آسانترین و قابل فهمترین پاسخ که هر جوان جویای حقیقت را قانع میسازد این نکته است که ما شیعه و پیروی هادیان الهی که آشنا به مسیر هدایت بوده و آدمی را به آن مسیر رهنمون میسازند، هستیم. ایشان که واسطه بین خدا و مخلوق بوده و چاه و راه مسیر را به خوبی دانسته و صلاح و مصلحت انسان را میدانند، بهترین الگو در این زمینه میباشند.
امام صادق علیهالسلام که رئیس مذهب جعفری بوده و یکی از این هادیان الهی میباشد، علیرغم گذشت زمان زیادی از آن فاجعه مصیبتبار، هرگاه ماجرای هجوم به خانه امیرالمؤمنین و شهادت حضرت محسن علیهالسلام را به یاد میآوردند، عزادار میشدند. مفضلبنعمر در چگونگی عزاداری امام صادق علیهالسلام میگوید: «فَبَکَی الصَّادِقُ علیهالسلام حَتَّی اخْضَلَّتْ لِحْیَتُهُ بِالدُّمُوعِ. ثُمَّ قَالَ لَا قَرَّتْ عَیْنٌ لَا تَبْکِی عِنْدَ هَذَا الذِّکْرِ»؛[2] «امام صادق علیهالسلام آنقدر گریه میکردند که محاسن مبارکشان از گریه تر میگشت و میفرمودند: روشن مباد آن چشمی که در این مصیبت نگرید.»
آری شیعیان با تبعیت از امام خود که هادی الهی است هر ساله بر این مصیبت بزرگ گریان بوده و در ایام فاطمیه عزاداری میکنند.
پینوشت:
[1]. مفاتیح الجنان.
[2]. إلزام الناصب، ج۲، ص۲۲۳، موسسه الاعلمی.