«خدا» یا «کدخدا»؛ مساله این است

رهروان ولایت ـ هیچ دوره‌ای از تاریخ بشر را نمی‌توان یافت که موحدان و پیروان جبهه‌ی حق، با دشمنان حقیقت، درگیر نبوده باشند. از همان ابتدای خلقت، که نماد باطل‌گرایان سنگ‌دل یعنی قابیل، نتوانست حق‌طلبی و مقام تقرب هابیل را تحمل کند و دست خود را به خون او آلوده نمود، تابه‌امروز شاهد این رویارویی و تقابل هستیم و از این پس هم چنین خواهدبود.

از طرف دیگر، ترفندهای شیطان -به‌عنوان سرکرده‌ی جبهه‌ی باطل- و ضعف ایمان و بصیرت در نوع بشر، سبب شده است تا جبهه‌ی پیروان باطل، همیشه بیشتر و پرجمعیت‌تر از پیروان حق باشند؛ به‌طوریکه در یکی از شاخص‌ترین نبردهای میدانی میان این دو جبهه در روز دهم محرم سال 61 هجری، سی‌هزار نفر از باطل‌گرایان در مقابل حدود 72نفر از طرفداران حقیقت، قرار گرفتند.[1]

اما بر عاقلان، پوشیده نیست که کثرت جمعیت، به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند به‌عنوان یکی از دلایل اثبات حقانیت چیزی بکار رود. «آنچه طرز تفكر يك جامعه را به بيراهه مي‌كشاند تاييد عمومي افكار و تصورهای آنان است. مردم ساده‌لوح تصور می‌كنند كه شركت اكثريت مردم در يك فكر يا احساس، دليل ارزشمندبودن آن است و جز آن، حقيقت ديگری در ميان نيست. اين تاييد، هيچ‌گونه مبنای منطقی برای سلامت روان ندارد. همان‌طور كه ممكن است دو نفر داراي يك فكر نادرست مشترك باشند، امكان دارد كه ميليون‌ها نفر نيز در داشتن يك فكر نادرست، شريك باشند.»[2]

سؤال اصلی این نوشتار این است که آیا اختلاف فاحش در تعداد پیروان و نبرد نابرابر میان حق‌وباطل، نمی‌تواند موجب وحشت حق‌طلبان شود؟ توجه به آموزه‌های اسلامی، ما را به پاسخ منفی می‌رساند. امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در خطبه‌ی 201 از نهج‌البلاغه می‌فرماید: «ای مردم! در مسیر حق، به‌دليل كم‌بودن طرفداران آن، وحشت نكنيد.»[3] دلیل چنین رهنمودی هم کاملاً روشن است؛ چراکه نیروهای باطل هرچقدر هم که پرتعداد و پرتجهیزات باشند قطعاً و حتماً نمی‌توانند در برابر قدرت بی‌انتهای پروردگار جهانیان، ایستادگی کنند که در قرآن مجید فرمود: «اگر خداوند شما را یاری کند هرگز کسی بر شما چیره نخواهد شد.»[4]

با این‌وجود، چرا در جامعه‌ی اسلامی، عده‌ای به‌جای اعتماد بر وعده‌های خدا و تکیه بر مؤمنان، چشم به دستان کدخدای ظالمی دوخته‌اند که در پرونده‌ی سیاهش،چیزی جز جنایت، خلف‌وعده، خودبرتربینی و استکبار دیده نمی‌شود. در صدر اسلام هم بودند کسانی‌که به بهانه‌ی درامان‌ ماندن از آسیب‌های دشمنان، به ایجاد دوستی‌ صمیمانه با کفار و مشرکان، شتاب‌ می‌کردند؛ اما چنین افرادی را قرآن کریم، «مریض‌القلب» و «بیمار دل» نامیده و چنین عمل و روحیه‌ای را به‌شدت، نکوهش کرده است.[5]

یادمان نرود که افتخارات نظام جمهوری‌اسلامی در طول حیات 35ساله‌اش، فقط و فقط به‌خاطر تکیه و توکل بر خداوند بوده است همانطور که اصل انقلاب هم از همین طریق، به ثمر نشست. بنابراین، امیدبستن و تکیه‌دادن به هر کسی غیر از خداوند متعال -هرچند که برفرض، کدخدای قلدر و ظالم جهان هم باشد- نتیجه‌ای جز شکست و شرمساری به‌دنبال نخواهد داشت.

-------------------------

پی‌نوشت:

1- «امالي» شيخ صدوق، ترجمه: آيت‌الله کمره‌ای، صص 115ـ116

2- اريك فروم، جامعه سالم، ترجمه‌ي اكبر تبريزی، ص30

3- «أَيُّهَا النَّاسُ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِي طَرِيقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ»

4- «إِنْ ینْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ...» (آل‌عمران/160)

5- «فَتَرَى الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ یسَارِعُونَ فِیهِمْ یقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِیبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ یأْتِی بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِی أَنْفُسِهِمْ نَادِمِینَ»(مائده/52) «می‌بينى كسانى كه در دلهايشان بيمارى است، در [دوستى‏] با آنان شتاب مى‏‌ورزند. مى‏‌گويند: «مى‏‌ترسيم به ما حادثه‌ی ناگوارى برسد.» اميد است خدا از جانب خود فتح يا امر ديگرى را پيش آورد، تا [در نتيجه آنان‏] از آنچه در دل خود نهفته داشته‏‌اند پشيمان گردند.