رهروان ولایت ـ در قرآن کریم آیات فراوانی درباره یهودیان و ماجراهای اتّفاق افتاده برای ایشان وجود دارد. در سلسله آیاتی از سوره بقره خداوند بعد از اشاره به نعمت‌های فراوانی که به بنی اسرائیل عطا كرده است، می‌فرماید:
«وَاتَّقُواْ يَوْماً لاَّ تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئاً وَلاَ يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ؛[بقره/48] و بترسيد از روزی که هيچ کس ديگری را به کار نيايد و هيچ شفاعتی از کسی پذيرفته نگردد و از کسی عوضی نستانند و کسی را ياری نکنند».
این آیه شریفه در پاسخ به یکی از عقائد خرافی یهود نازل شده است: آنجا كه بنی اسرائیل مدعی بودند که بندگان خاص خداوند هستند و دچار عذاب الهی نمی‌شوند؛ زيرا آنها معتقد بودند كه چون نياكان و اجدادشان پيامبران خدا بودند آنها را شفاعت خواهند كرد و يا گمان مى‌كردند مى‌توان براى گناهان فديه و بدل تهيه نمود، همانگونه كه در اين جهان متوسل به رشوه مى‌شدند. [1]
چنانکه در حالات يهود مى‌خوانيم كه آنها براى كفاره گناهانشان قربانى مى‌كردند و حتّي اگر دسترسى به حيوان بزرگي نداشتند، يك جفت كبوتر قربانى مى‌كردند! [2]
همچنین یهودیان بر این باور بودند که حتی اگر قرار باشد به جهنم بروند فقط ایام معدودی در آنجا می‌مانند:
«وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّاماً مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ عَهْدًا فَلَن يُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ؛[بقره/80] و گفتند: آتش جز چند روزی ما را نسوزاند بگو: آيا با خدا چنين پيمانی بسته‌ايد، تا او خلاف پيمان خود نکند؟ يا آنکه از روی نادانی چنين نسبتی به خدا می‌دهيد؟».
واژه «معدوده» به معناى «اندك و ناچيز» است و در تعیین این مقدار، نظرات مختلفی است:
برخی از صهیونیست‌ها این مدّت را چهل روز دانسته‌اند و برخی دیگر هفت روز یعنی به ازای هر هزار سال یک روز عذاب (ایشان عمر جهان را در مجموع هفت هزار سال می‌دانند)[3] یا به ازای همان هفت روزی که در نبود حضرت موسی به گوساله پرستی روی آورده بودند! [4]
نکته: این آیه دلیل روشنی بر استخفاف و كوچك شمردن آنان نسبت به گناهاني است كه مرتكب ميشدند؛ زيرا اگر معصيت خدا براي آنان اهميّتي ميداشت و از عاقبت و آثار قهري آن هراسان بودند، اينگونه از خود جرأت و بيخيالي نشان نميدادند. اين خود، دليل بر كفر يا ضعف ايمان آنهاست؛ [5] زيرا مؤمن حقيقي گناهش را همانند صخرهاي ميبيند كه خوف آن دارد ناگهان برسرش فرود آيد؛ بر عكسِ كافر، كه ارتكاب گناه در نزد وي به عبور پشهاي از برابر او ميماند: چنانکه حضرت امیرالمؤمنین(عليه‌السلام) در نهج البلاغة به این امر اشاره فرموده‌اند. [6]
اعتقاد به برترى نژادى ملت يهود و اينكه آنها تافتهاى جدا بافتهاند و گنه‌كارانشان فقط چند روزى كيفر و مجازات مىبينند، سپس بهشت الهى براى ابد در اختيار آنان است، يكى از دلائل روشن خودخواهى و خودپرستى اين جمعيت است. (اوج تجلّی این خصلت و سند روشن حقّانیت این آیه زیاده‌خواهی‌های رژیم صهیونیستی در فلسطین اشغالی و سایر مناطق دنیاست).
اين امتيازطلبى با هيچ منطقى سازگار نيست و قرآن کریم نیز این ادّعای ایشان را به شدّت ردّ می‌کند. [7]
---------------------------------
پي نوشت:
[1]. مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج1، ص223
[2]. تفسير نمونه، ج1، ص222
[3]. جامعالبيان، ج1، ص303.
[4]. جزوه دروس تفسیر استاد زارعی آملی، درس چهارم
[5]. تسنيم، جلد 5، صفحه 329
[6]. بحار، ج77، ص79: «إن المؤمن ليري ذنبه كأنّه تحت صخرة يخاف أن تقع عليه وإن الكافر ليري ذنبه كأنه ذباب مرّعلي أنفه»
[7]. تفسير نمونه، ج1، ص: 323
اللهم صلّ علي محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم
نظرات
خود خدا فرموده : لا تتخذ الیهود اولیاء . با این حساب آخر عاقبت یهودیهای از زمان پیغمبر تا به حال معلومه که چی باشه . ( خالدین فی جهنم ابدا )