رسول خدا (ص)، هدایت و عدم گمراهی امت اسلامی را در گرو تمسک به قرآن کریم و اهل‌بیت خویش علیهم‌السلام دانسته‌اند و هیچ کدام به تنهایی ما را به سر منزل مقصود نمی‌رساند.
قرآن کریم تنها کتاب آسمانی مسلمانان است که طی 23 سال نبوت پیامبر بر ایشان نازل شده است و از فضیلت والایی برخوردار است، رسول خدا در این راستا می‌فرماید: «فَضلُ القرآنِ على سائرِ الكلامِ كَفَضلِ اللّه على خَلقِهِ»؛[1] «برترى قرآن بر ديگر سخنان، همچون برترى خدا بر خلق خود است». خداوند متعال نیز تبیین آیات این کتاب شریف را بر عهده پیامبر خویش نهاده و در این راستا خود قرآن می‌فرماید: «أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ»؛[2] «اين قرآن را به سوى تو فرود آورديم تا براى مردم، آنچه را به سوى ايشان نازل شده است توضيح دهى».
تمسک به قرآن به تنهایی مانع گمراهی انسان و وسیله سعادت او نیست، زیرا آیات قرآن کریم، محکم و متشابه دارند که طبق فرمایش خود قرآن فقط راسخان در علم از آنها آگاه هستند،[3] که آیات متشابه باید توسط آنها برای مردم تبیین شوند، روایات، اهل‌بیت پیامبر علیهم‌السلام را مصداق راسخان در علم می‌دانند؛[4] ازاین‌رو رسول گرامی اسلام، عامل سعادت ما انسان‌ها را تمسک به قرآن کریم و اهل‌بیت علیهم‌السلام دانسته و فرمودند: «تا زمانى كه به قرآن و اهل‌بیت علیهم‌السلام من تمسک جوييد گمراه نشويد».[5]
در دوران غیبت که ما دسترسی مستقیم به اهل‌بیت پیامبر علیهم‌السلام نداریم، رجوع به روایات ایشان کمک شایانی در این زمینه می‌کند، البته ائمه شرط صحت آنها را نیز مطابقت با قرآن دانسته‌اند.[6]
در نتیجه قرآن کریم بااینکه باعظمت‌ترین کتاب است، اما به تنهایی برای تأمین سعادت انسان‌ها کافی نبوده و باید به کتب روایی ائمه علیهم‌السلام نیز رجوع کنیم.
پی‌نوشت:
[1]. علامه مجلسی، بحارالانوار، دار الاحیاء، ج92، ص19.
[2]. نحل، 44.
[3]. آل عمران، 7.
[4]. علامه مجلسی، بحارالانوار، دار الاحیاء، ج33، ص155.
[5]. همان، ج5، ص21.
[6]. ری‌شهری، میزان الحکمه، دارالحدیث، ج2، ص525.