رهروان ولایت ـ پاداش عجیبی دارد. خیلی ارزشمند و گرانقدر است. خدای مهربان هم، انجام این کار را خیلی دوست دارد. تا آنجا که انجام دهندگان آن مورد توجه، دوستی و محبت حضرتش قرار میگیرند.
سودرسانی به دیگران در پیشگاه حضرت دوست آنچنان ارزشمند است که در قلّه ارزشها و درکنار ایمان به پروردگار شمرده شده است. خدمت رسانی به مردم، آنقدر بافضیلت است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:
دو خصلت است که چیزی بالاتر از آن دو نیست:یکی ایمان به خدا،دیگری سودرساندن به بندگان خدا. [1]
و در جایی دیگر که از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پرسیدند: خدا چه کسی را بیشتر دوست دارد؟ فرمود: کسی که برای دیگران سودمندتر باشد. [2]
برای سودرسانی و خدمت به مردم راههای زیادی وجود دارد. اما در بین همه کارها، باید جستجو کرد و ضروریترین نیاز امروز را پیدا نمود. باید کاری را انتخاب نمود که گرههای بزرگتر و بیشتری را باز کند.
در میان اقداماتی که میتوان در زمینه خدمت به بندگان خدا و سودرسانی به آنها انجام داد، کاری ضروری، لازم و پراجر وجود دارد که از ضروریات دوره کنونی است و جای خالی آن را بسیاری از گرفتاران احساس کرده و از نبود آن، مشکلات و سختی های طاقت فرسا و فراوانی را تحمل کردهاند.
کمبودی که اکنون جای خالی آن ، مشکل بزرگی برای گرفتاران و دردمندان است، مسئله بیمارسرا و همراهسراها میباشد.
متاسفانه بسیاری از شهرستانها امکانات درمانی لازم را ندارند و هنگامی که یکی از اعضای خانواده آنها به بیماری و دردی مبتلا میشود راهی شهرهای بزرگ و از جمله تهران میشوند. اینجاست که مسئله نداشتن جا و مکان مناسب گاهی آنقدر برایشان مشکل ایجاد میکند که حتی ممکن است از خیر درمان هم بگذرند و تحمل درد برایشان راحتتر باشد.
گاهی اضافه شدن مخارج سنگین اسکان بر مخارج سنگین درمان، در بسیاری از موارد از توان و قدرت بیماران خارج بوده و روند درمان آنها را باسختیها و مشکلات جدی همراه میکند.
بسیار دیده میشود که بیمار _ قبل از تشخیص بیماری و بستری شدن_ مجبور است چند روزی را در غربت سپری کند. نداشتن جای مناسب برای استراحت، او را مجبور به استراحت در پارکها و حتی در پیادهروهای کنار مراکز درمانی نموده، که این امر دل هر جوانمردی را به درد میآورد.
گاهی نیز که بیمار بستری میشود، خانواده و همراهان او، میبایست علاوه بر تحمل سختی مریض داری، سختی بی منزلی را نیز به دوش کشیده و هر روز تاب و توانشان تحلیل رود.
خیلی دردناک است، اینکه پدر و مادری فرزندشان را برای مداوا به دیار غربت بَرند، و خود آواره کوچه و خیابان شوند. چه قدر سخت است والدینی که برای تامین هزینههای درمانی فرزند خود، حتی وسایلِ منزل خود را هم فروختهاند، بازهم دچار مشکل بوده و نتوانند در دوره درمان فرزند خود جایی برای استراحت پیدا کنند، تا بتوانند سختی بیماری دلبندشان را راحتتر تحمل کنند.
چقدر سخت است دیدن این صحنه که مادری در تکاپوی تهیه غذایی مناسب برای فرزند بیمارش باشد، اما به خاطر نداشتن جا و مکان مناسب نتواند. چقدر ناراحت کننده است اینکه در طول بستری شدن فرزندی، والدینش نتوانند حتی خوابی راحت داشته باشند.
نمیشود دم از محبت اهل بیت علیهمالسلام زد و فکری به حال اینگونه افراد نکرد. مگر نه اینکه مولایمان کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیهالسلام، هرگاه غریبی را در شهر میدیدند که جا و مکانی ندارد او را به منزل برده و به بهترین شکل پذیرایی مینمودند.
اصلا" مگر میشود ادعای ایمان نمود اما دغدغه اینگونه افراد را نداشت. کسی که نسبت به مشکلات این افراد بیدغدغه است از دایره مومنین خارج است. مومن با عاطفه و مهربان است. باید نسبت به دیگران احساس مسئولیت کند، در درد و مصیبت آنها شریک، و غمخوار دیگر مومنین باشد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله میفرماید:
مؤمنان از نظر مهرورزی و عطوفت نسبت به یکدیگر مانند یک پیکرند که هر گاه عضوی از آن دچار درد میشود سایر اعضا از راه تب و بیداری و ناراحتی همدردی خود را با آن عضو ابراز میدارند و به کمکش میشتابند.[3]
از این رو مومنین باید برای برادران و خواهران خود دلسوز باشند. باید برای کم کردن مشکلات آنها تلاش کنند. این یک وظیفه اسلامی و انسانی است. بیتفاوتی نسبت به مشکلات مسلمانان، انسان را حتی از دایره اسلام خارج میکند. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله این هشدار را بیان نموده و فرمودند:
کسی که در هر صبحگاهی به امور مسلمانان همّت نگمارد و در اندیشه کارهای آنان نباشد از آنها نیست.. [4]
حال که اینگونه است نباید از این قافله عقب ماند. باید برای ادای این وظیفه قیام نمود و تا آنجا که میتوان کاری کرد.
اما در میان کارهایی که در این زمینه میتوان انجام داد، راهکاری راهگشا وجود دارد که میتواند مشکلات بسیاری از این دست را برطرف نماید. این راهکار، راه علاجی ماندگار است که میتواند گره مشکلات افراد بیشتری را هم برطرف نماید. نسخه این درد "وقف" است.
وقف بیمارسرا و همراه سرا، نسخه ای ماندگار و درمانی همگانی است. با وقف جا و مکانی برای استراحت بیماران و همراهان آنان، میتوان تا سالیان سال، بال و پرِ مهربانی خود را بر سر بیماران و بیمارداران گشود و از آنان پذیرایی و مشکل بزرگی از مشکلات آنان را برطرف نمود.
وقف همان سرپناهی است که سایه آن رنگ تعاون دارد. میتوان با ساخت و وقف نمودن یک مجتمع و حتی یک منزل کوچک، گره از کار بسیاری از بندگان خدا گشود و به این وسیله رحمت و محبت الهی را برای خود جلب نمود.
چه بسا اگر خیال بسیاری از بیماران و همراهانشان از بابت جاومکان راحت باشد، بیماری و درد را راحتتر سپری نموده و تا تکمیل دوره درمان صبر کنند. اینجاست که وقف میتواند آرامش را به خانوادههای بیماران ببخشد و امید بهبودی را در آنان تقویت نماید.
وقف بیمارسرا، از آن اعمال صالح و خیری است که پاداشی بسیار بزرگ دارد. چرا که بیمار مورد توجه و لطف پروردگار مهربان است و از این رو اهل بیت علیهمالسلام از سویی دعای بیمار در حق عیادت کننده را مستجاب [5] و از سوی دیگر تلاش برای برآورده نمودن نیاز او را عامل پاک شدن از گناهان، آنهم بسان روزی که از مادر زاده شده است، دانسته اند. [6]
حال تصور کنید کسی با چنین نیتی وقف کند، چه پاداش و اجری را برای خود به دست آورده است. وقف او در واقع، عاملی است برای پاک شدن از گناهان. و چه بسا یک دعای دلِ شکستهای که از موقوفه او استفاده میکند، زندگی دنیا و آخرت واقف را متحول و اسباب سعادت و خوشبختی او را فراهم نماید.
اکنون هر که میخواهد از این فضیلت و ارزش گرانمایه بهرهمند شود و از سویی محبت و دوستی خدای مهربان را به سوی خود جلب نماید، بسم الله!
-------------------------
پي نوشت:
[1] بحارالانوار، ج 74، ص 137.
[2] اصول كافى ، حديث شماره 2025
[3] سفینة البحار، ج 1، ص 290
[4] كافى ج2ص163
[5] ثواب الاعمال ص486
[6] من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 15
نظرات
با سلام . این روزها تنها چیزی سخت گیر میاد همین خیر دسوندن به مردمه . همه یه جورایی به فکر خودشونند.