به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ گروه اينترنتی خداشناسی آمده است:آیات بسیارى در قرآن است كه دلالت دارد بر این كه خداوند بندگانش را دوست مى دارد از قبیل:
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ خداوند، نیكوكاران را دوست مى دارد (بقرة : آیه195) ،وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الظَّالِمینَ خداوند ظالمین را دوست ندارد(آل عمران : ایه 57 )و...
....
ممکن هست این سوال به ذهنمون برسه که محبت خدا یعنی چه؟
قطعا خداوند ، دارای اوصاف فراوانی است . خداوند در قرآن ، خود را با بیش از صد اسم توصیف کرده است .از جمله صفات ،محبت است وقتی به لغت مراجعه می کنیم ،محبت عبارت است ؛ از گرایش نفس به چیزى که موافق با نفس است و در ادراکش لذت است و عشق گرایش شدیدى است كه بر نفس غالب مىشود(بر گرفته ازکتاب احیاء علوم دین ، ج 4 ص 275)
و محبّت بر سه وجه است:
1 محبّت و دوستى براى لذت بردن مانند محبت مرد نسبت بزن.
2- محبّتى كه بر پایه بهره مندى معنوى است، مثل چیزهاى سودمند
3- محبّت براى فضیلت و بزرگى، مثل محبّت دانشمندان و دانش پژوهان از جهت علم نسبت به یكدیگر. (ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن، ج1، ص: 441 )
ناگفته پیدا است مفهوم محبت در خدا و انسانها متفاوت است، محبت در انسان یك نوع، توجّه قلبى و جاذبه روحى است، ، در حالى كه خداوند نه قلب دارد و نه روح .(یكصد و هشتاد پرسش و پاسخ -آیت الله مکارم، ص : 72 )
لذا با توجه به این معنا محبّت بنده نسبت به خداوند حقیقت است و مجاز نیست، ولی چنین معنایی برای خدا استعمال نمی گردد چون محبت به این معنا از صفات نفسانی است و لازمه آن اینکه خدا هم مثل ما حالش دگرگون بشه ، یعنی یک وقت چیزی را باید دوست داشته باشد ویک وقت هم دوست نداشته باشد.
این جز در نفوس ناقص قابل تصوّر نیست، چون نفس با رسیدن به آنچه موافق اوست كمال مى یابد و از رسیدن به آن لذّت مى برد، و این امر درباره خداوند متعال محال است، زیرا همه كمالات در خداوند حاضر و حاصل است.(برگرفته از کتاب راه روشن، جلد8، ص83 )
پس محبت خدا چطوره؟
محبّت هنگامى كه در مورد خداوند به كار مى رود به معنی ترتب آثار خارجى محبت است، یعنی در خدا تغییر و میل و کششی ایجاد نمی گردد و محبّت در موردخدا تنها به معنى انجام كارهائى است كه مایه خیر و سعادت بندگان است مانند اینکه به بنده توفیق عبادت خالص می دهد و آرامش و حلم خاص و قدرت شناخت حق از باطل و... به او می دهد.
ظهور این محبّت و دوستى، همان بروز رحمت و كرامت خداوند به بندگان است.(بر گرفته ازکتاب ترجمه المیزان، ج3، ص: 251و اربعین، ص: 390 - 391 )
و البته این محبت خدا دائر مدار فضیلت دینى است چنانکه خداوند می فرماید: قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ بگو: «اگر خدا را دوست مى دارید، از من پیروى كنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا آمرزنده مهربان است.» (آل عمران : آیه 31 )پس هر كه از خداوند اطاعت کند به همان میزان محبوب خدا خواهد شد یعنی مورد رحمت و مغفرت او قرار می گیرد.
این نکته لازم به ذکر است که در بسیارى از اوصاف و افعال الهى، عین این مطلب وجود دارد، مثلًا مىگوئیم خداوند، گنهكاران را «غضب» مىكند، یعنى تنها آثار غضب از خدا صادر می گردد مانند عذاب کردن واینکه بنده خود را از رحمت خدا محروم می کند وگرنه خشم و غضب كه به معنى هیجان و برآشفتگى نفس آدمى است، در مورد خدا هرگز صادق نیست.(برگرفته از کتاب كلم الطیب در تقریر عقاید اسلام، ص: 76 )