رهروان ولایت ـ یکی از امتیازات پیامبران، داشتن علم غیب و اطلاعات وسیع و گسترده نسبت به هدفی است که برای آن برانگیخته شدند. هدف از بعثت پیامبران، تعلیم و تربیت مردم است، بنابراین لازم است که پیامبران عالیقدر هر نوع علم و دانشی را که در مسیر این دو هدف قرار می‌گیرد، دارا باشند و الّا این مقصود حاصل نشده و بعثت پیامبران لغو خواهد بود.
پیامبر اكرم (صلي‌الله‌عليه‌وآله) علاوه بر این دو مقام، حافظ حقوق و مجری حدود و پایه‌گذار عالی‌ترین حکومت جهانی است، در این صورت هر نوع علم و دانش و علم غیب که در تأمین این هدف لازم باشد نیز باید داشته باشد.
آیات قرآن كريم بیانگر آن است که علم غیب، مخصوص ذات حق تعالی است و از همه صریح‌تر در نفی علم غیب از غیر خدا، این آیه است که می‌فرماید:
«قُل لا یَعلَمُ مَن فی السَمواتِ و الارضِ الغَیبَ اِلا اللّه؛[نمل/65] بگو هیچ کس در آسمان‌ها و زمین جز خدا از غیب آگاه نیست».
ولی از آیه شریفه زیر استفاده می‌شود که خداوند علم غیب را به پیغمبران مورد رضا و پسند نیز اظهار نموده و آنها نیز عالم به غیب هستند، آنجا که می‌فرماید:
«عالِمُ الغَیبِ فلا یُظهِرُ علی غَیبِهِ اَحداً الا مَنِ ارتَضی مِن رَسولٍ؛[جن/26و27] خداوند دانای غیب است، پس کسی را بر غیب خود آگاه نمی‌کند جز پیامبری که مورد رضا و پسند او باشد».
بنابراین از جمع آیات معلوم می‌شود که کسی جز خدای متعال غیب را بالذّات و از پیش خود و مستقلاً نمی‌داند، امّا خداوند آن را به پیغمبران برگزیدۀ خود تعلیم نماید. و علم ائمه (علیهم‌السلام) نیز بر اساس روایات متعدد بالوارثه از حضرت رسول (صل‌اللّه‌علیه‌وآله) است.
بر این پایه علم غیب امام (علیه‌السلام) از پیغمبر اکرم (صل‌اللّه‌علیه‌وآله) و علم غیب پیامبر به وحی و تعلیم خداوند متعال است.[1]
------------------------------------
پی‌نوشت:
1. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان،ج2، ص135