به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ گروه اينترنتی آخرت آمده است:گریه تجسم عینی تأثرات درونی و عاطفی است .اسلام هیچگاه از حزن و اندوه در مصیبت عزیزان نهی نکرده است . حزن و اندوه به هنگام از دست دادن دوستان و بستگان، بر اساس فطرت انسانى است. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله هنگام مرگ فرزند دلبندش ابراهیم، گریسته و فرمودند: "چشم میگرید و قلب میسوزد و جز آنچه مورد رضایت خدا است نگوییم. اى ابراهیم! ما در فراق تو در اندوهیم".(1)
امام صادق علیه السلام می فرمایند: ابراهیم خلیل علیه السلام از خداوند خواست که به او دختری روزی نماید تا بعد از مرگش برای آن حضرت گریه کند.» (2)
آنچه در اسلام مورد نهی واقع شده است جزع و فزع است. جزع و فزع یعنی صدای شیون را بلند کردن، بر صورت کوبیدن، موها را کندن و گریبان دریدن و ... زیرا این کارها مخالف صبر است و به گونه ای اعترض به قضای خداوند است.
از دیدگاه همه مذاهب اسلامی گریه آهسته در غم از دست دادن عزیزان جایز است ولی گریه با صدای بلند از نظر شیعه، شافعیان و حنابله جایز می باشد و از نظر مالكیه و حنفیه حرام است. همچنین از نظر همه مذاهب اسلامی چنگ زدن به صورت و خراشیدن آن و كندن موی و دادكشیدن غیرمتعارف جایز نمی باشد.
از دیدگاه شیعه گریه كردن در غم از دست دادن شخص مؤمن مستحب است بویژه در مواردی كه غم جانكاهی بربازماندگان وارد شده و گریه در تخفیف آن غم و اندوه موثر باشد.
پی نوشت ها:
1. سنن ابن داود: 1/58؛ سنن ابن ماجه: 1/482.
2. بحار الانوار، ج 82، ص 92.ش