در روایات درباره قضاوت امام زمان(ع) می خوانیم که:
«اذا قامَ القائِمُ حَكَمَ بِالعَدلَ وَ ارتَفَعَ فی اَیامِهِ الجَورُ وَ اَمَنَت بِهِ السُّبُلُ وَ اَخرَجَتِ الأَرضُ بَرَكاتِها وَرَدَّ كُلَّ حَقٍّ اِلی اَهلِهِ... وَ حَكَمَ بَینَ النّاسِ بِحُكمِ داوُد وَ حُكْمِ مُحَمَّدٍ...؛( (بحارالأنوار، ج 52، ص 338)
وقتی كه قائم قیام كند، داوری را بر اساس عدالت قرار می دهد و ظلم و جور در دوران او برچیده می شود و جاده ها در پرتو وجودش امن و امان می گردد و زمین بركاتش را خارج می سازد و حق هر كس را به او بر می گرداند، و در بین مردم همانند داود و محمد داوری می كند... »
--------------------
امام باقر علیه السلام نیز شیوه قضاوت آنان را این گونه بیان می کند: «...ثُمَّ یرجِعُ اِلَی الكُوفَة فَیبْعَثُ الثَلاثَ مِأةَ وَالبَضْعَةَ عَشَرَ رَجُلاً اِلَی الأفاقِ كُلِّها فَیمْسَحُ بَینَ اَكتافِهِم وَعَلی صُدوُرِهِم فَلا یتَعایونَ فی قَضاءٍ...؛ (بحارالانوار، ج 52، حدیث 91، ص 345)
پس از آن كه مهدی به كوفه بازگشت و در آن جا مستقر شد، بیش از سیصد و ده نفر را به اطراف عالم (برای حكمروانی و اجرای احكام الهی) میفرستد و در هنگام فرستادنِ آن ها، شانه ها و سینه های آن ها را با دست مبارك مسح می كند. پس آنان در هیچ حكمی و قضایی عاجز نمی مانند (قضا و داوری در هر امر مشكلی برای آنان آسان خواهد بود)».
----------------------
امام باقر علیه السلام قضاوت امام زمان(ع) را این گونه توصیف می کند
« اِنَّما سُمِّی المَهدِی لاِءنَّهُ یهدی اِلی اَمرٍ خَفی حَتّی اَنَّهُ یبعَثُ اِلی رَجُلٍ لایعلَمُ النّاسُ لَهُ ذَنبٌ فَیقتُلُهُ حَتّی اَنَّ اَحَدَكُمْ یتَكَلَّمَ فی بَیتِهِ فَیخافُ اَنْ یشهَدَ عَلَیه الجدارُ؛(بحارالأنوار، ج 52، ص 390)
حضرت امامِ عصر، به این جهت مهدی نامیده شده است كه به امور مخفی و پنهان هدایت می شود، تا جایی كه گاه به سراغ مردی می فرستد (و او را) به قتل می رساند كه مردم او را بی گناه می دانند، (زیرا از گناه پنهانی او همانند قتل نفس كه موجب قصاص است، آگاه می باشد تا آن جا كه بعضی ها هنگامی كه در خانه خود سخن می گویند، می ترسند دیوار بر ضد آن ها شهادت دهد (و از كارهای خلاف و توطئه آنان امام را با خبر سازد)