روزی متوكل تصممیم گرفت، قدرت ارتش خود را به امام هادی (ع) نشان دهد و به اصطلاح خودش زهر چشم آن حضرت را بگیرد و در نتیجه آن حضرت بترسد و در مقابل متوكل، به مبارزه بر نخیزد.
روزی متوكل تصممیم گرفت ، قدرت ارتش خود را به امام هادی (ع) نشان دهد و به اصطلاح خودش زهر چشم آن حضرت را بگیرد و در نتیجه آن حضرت بترسد و در مقابل متوكل ، به مبارزه بر نخیزد.
دستور داد 90هزار از افراد ترك ارتش خود را كه در سامرا بودند، هر كدام توبره علف خوری اسب خود را پر از خاك كرده و در نقطه معین شده بریزند همه افسران و سربازان به انجام این فرمان ، همت كردند، در نتیجه تل عظیمی از خاك ، مانند یك كوه بزرگ ، در بیابان به وجود آمد، كه آن را تل مخالی (تل توبره ها) نامیدند.
سپس متوكل ، با كمال غرور دستور داد، امام هادی (ع) را احضار كردند، تا او آن تل عظیم رااز نزدیك ببیند، حضرت هادی (ع) حاضر شد و همراه متوكل تا بالای آن تل رفتند، ارتشیان در اطراف آن تل كوه پیكر، رژه می رفتند، و با همه امكانات لوجستیكی كه بهمراه داشتند، خود را آشكارنمودند.
در این هنگام كه متوكل ، اوج قدرت خود را می خواست به رخ امام هادی (ع) بكشد، سری تكان داد و به امام گفت : آیا لشگرم رامی بینی ؟! امام هادی (ع) فرمود: آیا من هم لشگر خود را به صحنه بیاورم ؟ متوكل گفت : مانعی ندارد.
امام هادی (ع) دعائی خواند، ناگاه متوكل دید: زمین و آسمان ، پر از فرشتگان غرق در اسلحه شده است ، و خود و لشگر خود را در برابر آن ، بسیار ناچیز یافت ، هماندم تعادل خود را از دست داد و بیهوش به زمین افتاد، هنگامی كه به هوش آمد، امام هادی (ع) به او فرمود:هدف ما دنیا نیست ، بلكه هدف ما امور معنوی و آخرت است ، و آنچه تو می پنداری ، اساسی ندارد (یعنی اگر دنیا وسیله آخرت گردد، خوب است و گرنه همه این قدرتهای ظاهری ، پوشالی و پوچ و نا پایدار خواهد بود) به این ترتیب مانور پوشالی متوكل ، در برابر عظمت معنوی امام هادی (ع) در هم شكست.
منبع: سایت اندیشه قم