مگر صدای گریه کودک را نشنیدید؟

رهروان ولایت ـ تعجب همه برانگیخته شده بود! مگر مسأله مهمی پیش آمده است؟ نکند رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) حال مساعدی ندارند، نکند بیمار هستند؟ شاید هم خطری ایشان را تهدید می‌کند! مسأله چیست؟ چرا ایشان بر خلاف همیشه، نمازشان را به سرعت به اتمام رساندند؟ این‌ها سوالاتی بود که ذهن همه اصحاب را به خود مشغول کرده بود. بعد از اتمام نماز، اصحاب دور حضرت حلقه زندند و علت این رفتار حضرت را جویا شدند. ایشان مکثی کرده و فرمودند، مگر صدای گریه‌ی آن کودک را نشنیدید؟

بهترین چیزی که کودک به وسیله‌ی آن در زمان مواجهه با امور غیر قابل پیش بینی احساس امنیت می‌کند، تکیه گاهی به نام دلبستگی است. دلبستگی می‌تواند امن یا نا امن باشد.

تحقیقات نشان داده است، کودکانی که دارای دلبستگی امن بوده، نسبت به بقیه‌ی کودکان هم سن خود، از عزت نفس، همدلی، بردباری، بیشتر و عاطفه‌ی مثبت بالاتری برخوردار هستند. همچنین این کودکان، ناله و پرخاشگری کمتری داشته‌اند.

برای ایجاد دلبستگی امن در کودک، والدین چگونه باید رفتار کنند؟

برای ایجاد دلبستگی امن دو موضوع از اهمیت زیادی برخوردار است.

حساس و پاسخگو بودن به اعمال کودک از قبیل گریه، خنده، حرف زدن و یا سرو صداهای کودک. بین کودکان و مادرانی که به کودک خود شدیدا دلبسته‌اند، مراوده‌ای لذت بخش حاکم است و مادر نسبت به کودک خود به سرعت واکنش مثبت نشان می‌دهد.
گرم و صمیمی بودن
والدین باید بدانند که از همان ابتدا، کودکانشان محبت و صمیمت را کاملا درک کرده و متوجه می‌شوند، لذا هر گونه بی‌مهری نسبت به کودک می‌تواند آثار مخرب فراوانی بر شخصیت او گذاشته و او نیز خود را دوست نداشته و دوست داشتنی نپندارد.

در سیره اهل بیت(علیهم‌السلام)، عمل به این اصول به خوبی به چشم می‌خورد. رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نمازشان را برای گریه‌ی کودکی، کوتاه می‌کنند تا مادر به فرزندش رسیدگی کند.

روزی رسول خدا نماز جماعت را با گروهی به جای می‌آوردند، امام حسین(علیه‌السلام) که در سنین کودکی بودند، هر بار که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به سجده می‌رفتند، بر پشت حضرت سوار می‌شدند. حضرت پس از سر برداشتن از سجده به آرامی ایشان را کنار می‌نشاندند، امّا وقتی سجده بعدی شروع می‌شد دگر بار امام حسین(علیه‌السلام)، این کار را تکرار می‌کرد.
فردی یهودی که شاهد این صحنه بود پس از نماز، به رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) گفت: با کودکان خود طوری رفتار می‌کنید که ما هرگز رفتار نکرده‌ایم. حضرت فرمود: اگر شما به خدا و فرستاده او ایمان داشتید با کودکان خود مهربان بودید. آن مرد پس از مشاهده آن رفتار و شنیدن این سخن، مسلمان شد.[1]

منبع:
[1]. بحارالانوار، ج 43، ص 294ـ 296