قاتلان اباعبدالله‌الحسین هرگز شیعه نبودند!

رهروان ولایت ـ در اهمیت عاشورا همین بس که امام خمینی(رحمة‌الله‌علیه) فرمود این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است و دشمنان شیعه به هر بهانه‌ای می‌خواهند عاشورا را از شیعیان بگیرند. بنا بر اعتراف برخی از سران وهابیت، تنها راه مقابله با شیعه، این است که عاشورا را از آن‌ها بگیریم. بر همین اساس، هر روز از زاویه‌ای شبهه‌ای را بر عاشورا و عزاداری مطرح می‌کنند. روزی اصل گریه بر اباعبدالله(علیه‌السلام) را زیر سوال می‌بردند و روز دیگری نحوه عزادری را و اینک وقتی دیدند همه این شبهات سست و بی‌اساس است، پا را فراتر گذاشته و اصل جریان عاشورا را نشانه گرفته‌اند، اگر روزی می‌گفتند یزید را لعن نکنید، اینک می‌گویند یزید قاتل امام حسین(علیه‌السلام) نیست. بلکه امروز می‌گویند شیعیان، خود، امام حسین(علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند. آن‌ها اینک در تلاشند تا کسانی را که در مقابل حسین بن علی(علیه‌السلام) لشکر کشیدند، شیعه معرفی کنند و بگویند این شیعیان هستند که امام خود را کشتند و الان برای او عزاداری می‌کنند.

در پاسخ به این شبهه توجه به چند نکته ضروری است: 

1- شیعه در لغت به معنای پیرو  و دوست‌دار است، از این‌رو به پیروان و محبان یک شخص، شیعه او گفته می‌شود، ولی شیعه در اصطلاح، به کسانی گفته می‌شود که به جانشینی بلا فصل امیرالمومنین(علیه‌السلام) پس از پیامبر خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) اعتقاد دارند. با توجه به این بیان باید گفت: کسانی که  در کربلا در مقابل امام حسین(علیه‌السلام) صف‌آرایی کردند، شیعه علی بن ابی‌طالب(علیه‌السلام) نبودند. بلکه آنها پیروان عثمان، معاویه و یزید بودند، خود اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) در روز عاشور خطاب به آنان فرمود: «ویلکم یا شیعة آل ابی‌سفیان؛ ای پیروان آل ابی‌سفیان».[1] اما شیعیان امام علی و امام حسین (علیهماالسلام) کسانی بودند که روز عاشورا خود و هستی خود را فدای اربابشان کردند.

امام حسین(علیهالسلام) در وصف آنان در جملات بسیار زیبا فرمودند: «فَاِنِّى لا اَعْلَمُ اَصْحاباً اَوْلى وَلا خَیْراً مِنْ اَصْحابِى وَلا اَهْلَ بَیْتٍ اَبَرَّ وَ لا اَوْصَلَ مِنْ اَهْلِ بَیْتىِ فَجَزاکُمُاللّهُ عَنِّى جَمیعاً خَیْراً: اما بعد؛ من اصحاب و یارانى بهتر از یاران خود ندیده‌ام و اهل‌بیت و خاندانى با وفاتر و صدیق‌تر از اهل‌بیت خود سراغ ندارم؛ خداوند به همه شما جزاى خیر دهد.»[2]

2- کسانی‌که در جریان کربلا مقابل امام، صف‌آرایی کردند، همه تفکر عثمانی داشتند، جناب آقای محمدرضا هدایت‌پناه کتاب «بازتاب تفکر عثمانی در واقعه کربلا» در این زمینه نگاشته است و در آن، نام تک‌تک افراد سپاه عمر بن سعد با گرایش سیاسی آن‌ها را از منابع معتبر ذکر کرده که همه  آنان تفکر عثمانی داشتند.[3]

3- عبیدالله بن زیاد تمامی راه‌های کوفه را مسدود کرد، تا کسی به حسین بن علی(علیه‌السلام) نپیوندد. شیعیانی که در کربلا حاضر نشدند یا مانند «کمیل» و «مختار» در زندان بودند و یا این‌که راه به روی آن‌ها بسته شده بود که امکان ورود به کربلا را نداشتند، حتی اگر در  اسامی شهدای کربلا دقت شود، افراد بسیاری هم‌چون «حلاس بن عمرو» و «قاسم بن حبیب ازدی» دیده می‌شود که در سپاه عمر بن سعد خود را به حضرت رساندند. چون راه‌ها بسته بود امکان این‌که خود را از راه عادی به حضرت برسانند وجود نداشت، لذا در سپاه عمر بن سعد به عنوان نیروی او به کربلا آمدند، اما تا مولای خود را دیدند به سوی او شتافتند.[4]

4- پس از جریان عاشورا، مختار که به خون‌خواهی اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام)  قیام کرد، طوماری را از قاتلان امام حسین(علیه‌السلام) در کربلا آماده کرد و حتی نام یک شیعه در آن به چشم نمی‌خورد.

بنابراین کسانی که در کربلا در برابر امام حسین(علیه‌السلام) دست به شمشیر بردند، اصلا شیعه نبودند بلکه پیروان عثمان، معاویه و یزید بودند. 

--------------------------------------
پی‌نوشت:
[1]  مسید محسن امین، أعیان الشیعة، ج1، ص 609.
[2] «إرشاد» مفید، ص 250 ‏.
[3]  محمدرضا هدایت پناه، بازتاب تفکر عثمانی در واقعه کربلا.
[4]  أنساب‏ الأشراف،ج‏۶،ص:۳۷۷. المنتظم،ج‏۶،ص:۲۹.

* برای مطالعه بیشتر به این کتب مراجعه فرمایید: بازتاب تفکر عثمانی در واقعه کربلا، نوشته محمدرضا هدایت‌پناه. و  ناگفته‌هایی از واقعه عاشورا. آیت‌الله میلانی.