علامه مجلسي مي نويسد: حضرت قاسم عليه السلام در حالي كه نوجوان بود و به سن تكليف نرسيده بود، آمد و از امام حسين عليه السلام اجازه خواست میدان برود. امام عليه السلام به او نگاه كرد و او را به آغوش چسبانيد.
هر دو مدتي گريستند، قاسم دوباره از امام حسين عليه السلام اجازه طلبيد اما امام اجازه نمي داد. قاسم بسیار خواهش و اصرار مي كرد و بر دست و پاي امام بوسه می زد.
جان زهرا كربلايي كن مرا
در ره قرآن، فدايي كن مرا
اي عمو! حق علي بت شكن
دست رد بر سينه قاسم مزن
تا اينكه اجازه میدان رفتن گرفت و در حالي كه اشكهايش از شدت شوق سرازیر بود، حركت كرد. در حال جنگ ضمن معرفي خود به كوفيان هشدار مي داد كه آيا اين چنين مهمان نوازي مي كنند، شما حسين عليه السلام را دعوت می کنید و اینگونه برخورد می کنید!
در هنگام جنگ يكي از لشكريان نانجيب كوفه به نام عمر بن سعد ازدي به قاسم عليه السلام حمله كرد و با ضربه شمشير سر آن نوجوان هاشمي را شكافت و قاسم به روي زمين افتاد. در آن لحظه عموي خود را صدا زد، امام حسين عليه السلام با شنيدن ناله قاسم عليه السلام با شتاب تمام به سوي او آمد و به قاتل آن نوجوان هجوم برد، درگير و دار جنگ جنازه قاسم پايمال سم اسب ها شد. وقتي كه امام دشمن را كنار زد، بر بالين قاسم نشست، آن نوجوان در حال جان دادن بود و پاي خود را بر زمين مي ساييد. امام عليه السلام كه به شدت ناراحت بود، فرمود:عَزَّ وَ اللَّه عَلي عَمِّكَ اَنْ تَدْعُوهُ فَلا يُجيبُكَ اَوْ يُجيبُكَ فَلا يَنْفَعُكَ
به خدا قسم براي عمويت خيلي سخت است كه او را صدا كني و پاسخت ندهد، يا پاسخ دهد امّا به حال تو فايده اي نداشته باشد.
هر كس به زمين مي افتاد، امام را صدا مي زد و امام سريعاً به بالينش مي آمد؛ امّا آه از آن ساعتي كه امام حسين عليه السلام با تن غرقه به خون در گودال قتلگاه افتاد، زينب كبري عليها السلام به كنار برادر آمد و فرياد بر آورد: "وا مُحَمَّداه! وا عَليّاه، وا جَعْفَراه!" سپس به عمر سعد خطاب كرد: "اَيُقْتَلُ اَبا عَبْدِاللَّه وَ اَنْتَ تَنْظُرُ اِلَيْهِ، آيا حسين كشته مي شود و تو نظاره مي كني؟" سپس صدا زد: "اَما فيكُمْ مُسْلِم؟" آيا در ميان شما يك مسلمان نيست؟"(1)
1) بحار الانوار، ج 45، ص 34؛ ارشاد مفيد، ص 461
این مطلب با استفاده از مقاله بازخوانی مصائب عاشورا/ عبدالکریم پاک نیا تهیه شده است