به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ گروه اينترنتی سفیران نور آمده است:یسع بن حمزه می گوید در مجلسی با حضرت امام رضا (علیه السلام) هم صحبت بودیم و عده ای هم از حلال و حرام می پرسیدند، مردی بلند قد و گندمگونی وارد شد ، سلام کرد و گفت:ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) مردی از دوستان و ارادتمندان شما اهلبیت هستم از مکه می آیم ، پول خود را گم کرده ام و نیاز مند مخارج راهم هستم تا به وطن خویش برسم، اگر صلاح بدانید و به بنده کمک کنید به شهر و دیار خود باز میگردم ،وقتی به وطنم رسیدم آنچه را که به من عنایت کرده ایید از طرف شما در راه خدا صدقه می دهم ،چرا که آنجا دارای مال و ثروت هستم ، وخداوند مرا از نعمت خود بی بهره نساخته است.
امام فرمودند : خداوند تو را رحمت کند بنشین.
بعد حضرت شروع کردند با مردم سخن گفتن.
بعد از آنکه همه رفتند جز من و سلیمان جعفری و خیثمه و آن مرد خراسانی ، امام (علیه السلام) وارد اطاق شدند و بعد از مدتی درب اطاق را باز کرده و پشت درب ایستادند و دست مبارکشان را خارج کردند و فرمودند : مرد خراسانی کجاست.
آن مرد گفت : من اینجا هستم .
امام رضا(علیه السلام) فرمودند: این دویست دینار را بگیر و از آن برای مخارج خویش استفاده کن و بدان تبرک جو ، ونمی خواهد از طرف ما صدقه دهی برو که مرا نبینی و من تو را نبینم.
آن مرد رفت، سلیمان عرض کرد: یابن رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلم) خیلی به او لطف کردید و مورد شفقت خویش قرارش دادید،چرا صورت خود را از او پوشاندید؟!
امام رضا(علیه السلام)فرمودند: ترسیدم با برآورده ساختن حاجتش ،شرمساری درخواست حاجت را در چهره اش مشاهده کنم ،آیا نشنیده ای که حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده اند: ثواب کسی که کار نیک را می پوشاند برابر با هفتاد حج بوده ، و آنکه بدی را فاش سازد خار و ذلیل است،و آنکه بدی را بپوشاند امرزیده می شود.1
آری خداوند می داند که رسالت و مسئولیت بزرگ هدایت و امامت خلق خویش را به دست چه کسانی بسپارد.
حضرتش بعنوان امام و مقتدا و راهنمای ما هستند در مسیر زندگی و حرکت بسوی خدای تبارک و تعالی ،و عقل حکم بر پیروی از امام و راهنما می کند.رفتار و منش راهنمایان دینی را باید در زندگی فردی و اجتماعی خویش،الگو قرار داد تا در راه سعادت به بیراهه نرفت
امام رضا(علیه السلام) با رفتار خویش به ما نکاتی را در خصوص بخشش ها و انفاقهایی که می کنیم (چه در جشن عاطفه ها ، چه در جشن نیکوکاری و هر جای و هر مکانی و هر مناسبتی که باشد)،می آموزند و آن اینکه بخشیدن هایمان :
1: فقط برای رضای خدا باشد.
2: بصورت مخفی و به دور از دیدگان همه باشد ، همانطور که حضرت بعد از متفرق شدن مردم این کار را کردند.
3: چیزی را ببخشیم که به درد حاجتمند بخورد و نیازش را برطرف نماید،در کمک رسانی به مردم زلزله زده آذربایجان در یکی از میادین شهرمان که هلال احمر برای جمع آوری کمکهای مردمی چادری برپا کرده بود دقت کردم ،دیدم چند عدد پشتی کثیف به درد نخور آورده اند برای زلزله زدگان ، با خود گفتم اینها به چه درد زلزله زده ها می خورد ، بیچاره ها شاید بهتر از اینها را زیر آوار دارند.
4: در حال بخشیدن شخصیت فرد محتاج را خوردنساخته و آبرویش را نریزیم، طوری انفاق بکنیم که نیازمند را در مقابل خود شرمسار و سر افکنده نسازیم.
مرا به لطف تو پیوسته گر نگاه بود نه بهر حشمت و عزّ و جلال و جاه بود
رضای خاطر تو خواهم و نخواهم هیچ که هیچ بودن من بهترین گواه بود
شدم رضا به رضای تو از تو می خواهم ره رضای تو پویم که شاهراه بود
رضا شهنشه خوبان علی بن موسی ابوالحسن که حریمش پناهگاه بود
خدا رئوف و رسولش رئوف و اوست رئوف رضا و رأفت او رحمت اله بود
امام ثامن وضامن که آستانه ی او پناه مردم بی پشت و بی پناه بود2
پی نوشت ها:
1)کتاب شریف کافی - مرحوم کلینی - ج4 ص23 طبع الاسلامیه
2 ) مدایح رضوی در شعر فارسی - احمد احمدی رضوی (شاعر: علی اکبر پیروی)