داشتم توی اینترنت وبگردی می کردم که به جمله جالبی از رهبر(معظم له)درباره شهید بهشتی (رحمةالله علیه) رسیدم که گفته بودند:
«شاید بشود ادعا کرد که ایشان(بهشتی) همه ویژگی های یک مدیریت دسته جمعی را دارا بود.... از بارزترین خصلتهای کار دسته جمعی این است که آدم بتواند از عقیده خودش در مقابل عقیده جمع صرفنظر کندو تشخیص جمع را بر تشخیص خودش ترجیح بدهد؛ که آقای بهشتی همینطور بود.
ایشان با اینکه در همه مسائل مطرح شده ؛ صاحبنظر بودند اما با وجود این، در بسیاری از اوقات و قضایا نظر جمع را بر نظر خودش ترجیح می داد.»
وقتی ادیان رو مورد بررسی و تحقیق قرار میدیم،می بینیم که همگی به کار دسته جمعی تاکید کرده اند.مثلا توی دین مبین اسلام، همه مسلمانها می دونند که پیامبر اکرم(ص) در تعالیم دینی به انجام کارهای گروهی تاکید کرده بودن که اولیش نماز بود و پیامبر اکرم(ص) در مورد همین عمل عبادی فرموده بود که ثواب نماز جماعت بیست و هفت مرتبه بیشتر از نماز فردی است، یا تعابیری مثل: تعاونوا علی البرّ...(تعاون و همکاری برنیکی داشته باشید) ، یدالله مع الجماعة (دست و قدرت خداوند همراه با جماعت است) و تعابیر دیگه ای که همگی علاوه براینکه تاکید بر کار و عبادت های دسته جمعی می کند؛دلالت براین هم می کند که کارجمعی هم به خود شخص کمک می کند و هم به گروه.معمولا کسانی که در کارهای گروهی مشارکت می کنند تاحد زیادی کمتر از کسانی که در تنهایی و انزوا به سر می برند دچار مشکلات روحی و جسمانی می شوند.
کار جمعی رو در سه شکل؛ همکاری(تقسیم کار) ، هماهنگی(نظم و انضباط) و همفکری(مشورت) می شود تصور کرد که هرکدوم قالب خاصی از کار جمعی است. توی خانواده می شود؛ مرحله به مرحله (اول همفکری،بعد هماهنگی وسپس همکاری) بچه هارو به کارهای جمعی تشویق کرد تا به مرور زمان روحیه کار جمعی در شخصیت بچه ها نهادینه بشود.
تشویق بچه ها به کارهای جمعی علاوه بر اینکه باعث یادگیری اونها به کار جمعی می شود، باعث مسئولیت پذیری اونها،پیشرفت مهارت ارتباطی و همچنین پیشرفت مهارت کلامی و... که همگی اینها منجر به کسب مهارت های زندگی می شود. از اون طرف داشتن مهارت کافی زندگی باعث می شود که شخص بهره وری خوبی، هم برای زندگی خودش و هم برای جامعه اش داشته باشد.