سیره پیامبر در مسافرت و لباس پوشیدن

رهروان ولایت ـ قرآن کریم پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را به عنوان اسوه و الگویی مناسب و عالی برای بشریت معرفی می‌کند و می‌فرماید: ««لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً [احزاب/21] براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نيكويى بود، براى آن‌ها كه اميد به رحمت خدا و روز رستاخيز دارند، و خدا را بسيار ياد مى‏‌كنند». پس کل بشریت باید حضرت را به عنوان الگو و اسوه زندگی خود انتخاب کند.

برای الگوپذیری از حضرت، باید ابتدا رفتار و کردار ایشان را درست بشناسیم تا بتوانیم به آن‌ها عمل کنیم، ما در این‌جا سیره و روش حضرت در امور شخصی و مربوط به مسافرت رفتن، لباس پوسین و خوابیدن را بیان می‌کنیم تا ان شاءالله بتوانیم حضرت را الگوی مناسبی برای زندگی خود انتخاب کنیم:

سیره حضرت در مسافرات:
در کتب روایی نقل شده: پیامبر گرامی اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) دوست نداشت بدون رفیق و همسفر مسافرت کند؛ در مسافرت چند چیز را همراه داشت، آیینه، شانه، مسوال، قیچی و نخ و سوزن برای وصله کردن؛ در سرایزی‌ها تسبیح و در سربالایی‌ها تکبیر می‌گفت؛ همیشه ظرف آبی را همراه خود میبرد؛ بسیار خوش رو و خوش سفر بود.
برای رفتن به سفر این دعا را می‌خواند: «اللَّهُمَّ بِكَ انْتَشَرْتُ وَ إِلَيْكَ تَوَجَّهْتُ وَ بِكَ اعْتَصَمْتُ أَنْتَ ثِقَتِي وَ رَجَائِي اللَّهُمَّ اكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي وَ مَا لَا أُهَمُّ لَهُ وَ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي اللَّهُمَّ زَوِّدْنِي التَّقْوَى وَ اغْفِرْ لِي وَ وَجِّهْنِي إِلَى الْخَيْرِ حَيْثُمَا تَوَجَّهْت‏: بار الها با یاری تو سفر می‌روم، و به سوی تو توجه می‌کنم، و به رحمت تو چنگ می‌زنم که تو اطمینان و امید من هستی. بار الها آن‌چه که برایم مهم است و آن‌چه را که من مهم نمی‌دانم و تو نسبت به من داناتری برایم کفایت کن، بار الها تقوای را توشه من گردان و گناهانم را ببخش و هر به کجا که رو کنم، خیر را به من رو نما».

سیره حضرت در لباس پوشیدن:
حضرت رنگ سفید را دوست می‌داشت و می‌فرمود: رنگ سفید را به زندگان خود بپوشانید و با آن مردگان خود را کفن کنید؛ بعضی مواقع رنگ سبز هم می‌پوشید. یک لباس بلندی داشت که تا  ساق پایش را می‌پوشاند و عبایی بر روی آن می‌انداخت و عمامه هم بر سر می‌گذاشت؛ عبای کهنه و وصله‌داری داشت که بیشتر آن‌را می پوشید و می‌فرمود: من بنده هستم و باید لباس بندگان را بپوشم.
لباس را از سمت راست می‌پوشید و از سمت چپ بیرون می‌آورد؛ هر گاه لباس جدیدی می‌پوشید لباس کهنه را به فقیری می‌داد و می‌فرمود: مسلمانی نیست که لباسی بر مسلمان دیگر بپوشاند، مگر این‌که تا زمانی‌که لباس، بر تن مسلمان مسکین است، هدیه دهنده در ضمانت و خیرخواهی الهی خواهد داد، چه بخشنده لباس زنده باشد و چه مرده.
پیراهن را قبل از شلوار می‌پوشید؛ از پوشیدن لباس سیاه اکراه داشت مگر در سه چیز عمامه، کفش و عبا؛ هم‌چنین پوشیدن لباس قرمز را مکروه می‌دانست؛ همیشه انگشتر به دست می‌کرد.

سیره حضرت برای خوابیدن:
حضرت قبل از خواب حتما طهارت می‌گرفت، آیه الکرسی می‌خواند و رو به قبله می‌خوابید؛ هر وقت به رختخواب می‌رفت می‌فرمود: «اللَّهُمَّ بِاسْمِكَ أَحْيَا وَ بِاسْمِكَ أَمُوتُ» و هر وقت بیدار می‌شد می‌فرموید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَحْيَانِي بَعْدَ مَا أَمَاتَنِي وَ إِلَيْهِ النُّشُور». هر وقت از خواب بیدار می‌شد سجده می‌کرد و خدا را شکر می‌نمود.

-----------------------------------------
پي‌نوشت:
علامه طباطبایی، سنن النبی، ص 200-162.