رهروان ولایت ـ گاهی برخی از زنان، نسبت به نگاههای همسرانشان، دچار شک و حسّاسیت میشوند که مبادا همسرانشان در هنگام مشاهده زنان دیگر، چشم چرانی کنند و ... .
امّا از آنجایی که در بیشتر اوقات، در چنین مسائلی خانمها نمیتوانند به یقین برسند، همین شک مانند خوره به جانشان میافتد و آنان را از جهت فکری و روحی آزار میدهد و حتی به روابط زناشویی آنان لطمه میزند و در مواردی هم کار به وسواس فکری میکشد. امّا واقعا در چنین مواردی چه باید کرد؟
قبل از هرچیز، باید به این نکته توجه داشت که صرف نگاه مرد به زن(نامحرم)، از منظر شرع اشکالی ندارد، مگر آنکه نوع نگاه، به صورت شهوانی و چشم چرانی باشد که مسلما چنین نگاهی حرام است.[1]
امّا چشم چرانی و شهوانی بودن نگاه مرد را به راحتی نمیتوان اثبات کرد. هرچند نگاه طولانی مدت مرد به زن، آن هم از روی تعمد و اینکه ضرورتی هم در میان نباشد، میتواند نشان دهنده غرض سوء فردنظرکننده باشد، امّا این موضوع کلّیت ندارد؛ زیرا برخی از مردان عادت به نگاه کردن دارند، ولی نگاهشان از روی چشم چرانی نیست، از این رو به سختی میتوان پی به چشم چرانی افراد برد، مگر آنکه فرد به گونهای رفتار کند یا از طریق قرائنی مشخص شود که فرد از نگاهی که میکند، لذت شهوانی میبرد.
البته نباید غافل شد که گاهی در نگاه کردن افراد، پیش میآید که فرد در حین نگاه کردنش حواسش متوجه جای دیگری است و معطوف آن چیزی که میبیند نیست.
امّا در چنین شرایطی که خانم، مدام نسبت به نگاههای همسرش دچار شک و تردید شده، قبل از اینکه شک، مانند خوره به جانش بیفتد و او را از پا بیندازد، بهتر است در یک فضای آرام و به دور از هرگونه تنش با همسرش در این زمینه صحبت کند و در مورد احساس خود به همسرش بگوید که مثلا برخی از اوقات، نگاه همسرش به زنان دیگر، او را آزار میدهد و نسبت به این مسأله حسّاس شده است.
البته باید سعی شود که این موضوع زمانی به همسر گفته شود که طرفین یعنی زن و مرد در حالت آرامش روحى باشند و هیچ کدام دچار تشویش، خستگى، یا عصبانیت نباشند؛ چون معمولا در این حالات، افراد نه تنها اشتباه و نقطه ضعف خود را نمىپذیرند؛ بلكه به شدّت در مقابل آن ایستادگى مىكنند و با بازخورد منفی طرف مقابلشان مواجه میشوند.
امّا این گفتوگوی طرفینی چه تاثیری به حال زن و شوهر دارد؟
بطور مسلم، این گفتوگوی طرفینی موجب میشود که هم همسر تاحدودی شک و تردید و حسّاسیتش نسبت به این مسأله تخلیه شود و هم اینکه اگر مرد در این مدت دچار اشتباهاتی شده باشد، پی به اشتباهاتش ببرد یا حداقل اینکه مواظب رفتارهای خود در برابر همسرش باشد و هم اینکه چه بسا با این گفتوگوی طرفینی، سوءتفاهمات و سوءبرداشتهای طرفینی نیز برطرف شود.
امّا همواره باید توجه داشت که بر فرض اینکه نوع نگاه همسر(به دلایلی)، نادرست و ایشان متاسفانه مبتلا به چشم چرانی باشند، طرز برخورد و رفتار همسر در چنین شرایطی بسیار با اهمیت است؛ زیرا هرگونه طرز برخورد منفی و خودخوریهای همسر، میتواند روابط فی مابین را تحت تاثیر خود قرار دهد و به تدریج موجب میشود که مرد احساس کند که همسرش به او اعتمادی ندارد و همین امر چه بسا موجب شود که مرد به دور از نگاههای همسرش بیشتر به سمت چشم چرانی کشیده شود. پس بهتر است همانطور که گفته شد به صورت منطقی، آرام و بدون هر گونه تنش و واکنش نادرستی، در تعدیل کردن نوع نگاه همسر تلاش کرد.
پینوشتها:
[1]. همه مراجع (به جز آيت اللّه صافى):
نگاه به صورت نامحرم، اگر بدون قصد لذّت و بدون ترس افتادن به حرام باشد، اشكال ندارد ولى اگر با يكى از اين دو مشخصه همراه باشد، جايز نيست.[توضيحالمسائل مراجع، م 2433 آيت اللّه نورى، توضيحالمسائل م 2429 آيت اللّه تبريزى، استفتاءات، س1597 آيت اللّه وحيد، توضيحالمسائل م 2442 و آيت اللّه خامنهاى، استفتاء، س509]
امّا نظر آيت اللّه صافى: نگاه به قصد لذت حرام است و بدون قصد لذت و ترس افتادن به حرام نيز بنابر احتياط واجب جايز نيست.[آيت اللّه صافى، توضيحالمسائل مراجع، م 2433 و هداية العباد، ج2 (النكاح) م18]