به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ خداشناسی آمده است:یکی دیگه از اهداف خلقت رسیدن به قرب الهیه ، که این مقام همان مقامیه که انسان در صورت رسیدن به اون از فرشته بالاتر میره، قرب الهی درجاتی داره که بالاترینش همان درجه پیامبر هست که در شب معراج تا جایی می رسه که جبرئیل توانایی رفتن با پیامبر را نداره و آن مقام قاب قوسین او ادنی(1) هست.
اما آیا خدا در یک مکان خاصی هست ، تا انسان خودش رو به اونجا برسونه؟ قرب دارای دو جنبه هست ، قرب خدا به بنده و قرب بنده به خدا که با هم فرق میکنه ؛قرب خدا به بنده همونی که خدا در قرآن می فرماید:«و ما به انسان از رگ گردنش(یا قلبش) نزدیكتریم!»(2) این نزدیک بودن قطعا جسمانی نیست چون در جای خود ثابت شده که خدا منزه از هر نقصی هست و دارای جا و مکان نیست پس معنای این نزدیک بودن اینکه چون خدا انسان رو خلق کرده، به همه مخلوقات احاطه داره (3) و دائما به اونها هستی میده همانطور که خدا می فرماید: «وَ كَانَ اللَّهُ بِكلُِّ شىَْءٍ محُّیطًا»( 126 نساء) و از این جهت خدا به همه موجودات هستی وهمه ی انسانها ( مومن و کافر) به یک اندازه نزدیکه و این قرب بر خلاف نوع دیگه قرب موجب سعادت و شقاوت انسان نمیشه.
اما قرب انسان به خدا چطوریه؟ این قرب هم قطعا جسمانی و حسی نسیت بلکه یک قرب معنویه و این قرب هست ،که رسیدن به اون هدف خلقته؛و از طریق عمل به اوامر و نواهی موجود در کتاب و سنت و در یک کلام از طریق عبودیت و بندگی به دست میاد و انسان یه جایی می رسه که در حدیث قدسی خدا می فرماید: «بندههای من میتوانند تدریجاً به من نزدیك شوند( به چه وسیلهای؟)با انجام كارهای مستحب. آن قدر به من نزدیك میشود تا حالتی پیدا میكند كه من چشم و گوشش و دستش میشوم. كاری كه میخواهد انجام بدهد من برایش انجام میدهم، چیزی كه میخواهد ببیند، من میبینم، اگر دعا كند اجابت میكنم و اگر چیزی از من بخواهد به او میدهم»(4). و این قرب دارای درجاتیه پس برخی از خدا دورند ، برخی نزدیک و برخی نزدیکتر تا جایی که شخصی مانند پیامبر(ص) نهایت قرب ممکن را کسب می کنه.
نتیجه اینکه انسان زمانی میتونه انسان باشه و به انسانیت برسه که بنده کامل و محض خدا باشه و این بندگی ،راه رسیدن به مقام قرب الهی هست و هدف خلقت انسان بنابر آیه شریفه ی قرآن:(و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون) است که با عمل به قرآن و پیروی از اهل بیت (ع) به نتیجه می رسه و انسان میتونه مقامات معنوی را طی کنه و به مقام قرب الهی برسه.
-----------------------------------------
پاورقی
1- امام صادق (ع) در معناى" قابَ قَوْسَیْنِ" فرمود: چون آن جناب، یعنى رسول خدا (ص)، نزدیكترین خلائق بود به خدا، و آن قدر نزدیك بود كه در شب معراج وقتى به آسمان بالا مىرفتند جبرئیل مرتب مىگفت: جلوتر برو اى محمد، برو كه در جایى قدم نهادهاى كه نه هیچ ملكى مقرب قدم نهاده و نه هیچ رسولى مرسل. و اگر روح و جان آن حضرت نمونهاى از آن عالم نبود، هرگز نمىتوانست به آنجا برسد، و در نزدیكى به خدا به حدى رسید كه خداى تعالى در بارهاش فرمود:" قابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنى" یعنى بلكه كمتر از دو قوس « تفسیر نور الثقلین، ج 5، ص 148».البته مراد از این تعبیر شدت قرب به خداست و الا عرض کردم که خدا جا و مکانی ندارد تا این قرب حسی باشه.
2-«وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْانسَانَ وَ نَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نحَنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ؛ما انسان را آفریدیم و وسوسههاى نفس او را مىدانیم، و ما به او از رگ گردنش(یا قلبش) نزدیكتریم! (سوره ق؛ آیه 16) و آیات دیگری که ناظر به قرب خدا به انسان است عبارتند از : سوره حدید؛آیه4و سوره بقره؛ آیه 186
3-واین نزدیکی از نوع احاطه ی موجود بی نهایت نسبت به اشیاء محدود هست.
4-وَ قَالَ رسول الله (ص) إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یَقُولُ : «لَا یَزَالُ عَبْدِی یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ مُخْلِصاً لِی حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ وَ إِنِ اسْتَعَاذَنِی أَعَذْتُه» (إرشاد القلوب إلى الصواب؛ج1؛ص91؛ الباب الثانی و العشرون فی فضل صلاة اللیل)