هووی اینترنتی!

یکی از مشکلاتی که موجب بروز برخی اختلافات خانوادگی و تیره شدن روابط میان همسران می شود اعتیاد به اینترنت است. 
البته خانم ها به شدّت نسبت به این مسأله حسّاس هستند و رایانه را هووی خودشان می دانند، در واقع این یک آسیب خانوادگی هست که باید مورد توجه قرار گیرد. 
چندوقت پیش، زن و شوهری  منزل ما آمده بودند و این زن و شوهر با هم اختلاف داشتند. خانم ادّعا می کرد که همسرشان، هرروز که به خونه می آید، به سراغ «هووهام» می رود.
به من توجه ای نمی کند! به او گفتم: چه طور؟ این هوو کیست؟ گفت: اینترنت، رایانه! همسرم، وقتی وارد منزل می شود، بعد از استراحتش،  سمت رایانه و اینترنت می رود ، پسرش که می آید از پدرش سوال کند، پدرش به او می گوید: گوشم با توست،بگو، امّا چشم و دلش به اینترنت است.

تعبیر«هوو» از اینترنت و رایانه، تعبیر قشنگی است، که این خانم به کار برده. نکته ای که وجود دارد این است که؛ انس این مرد به خانواده، هم باید با دل باشد، هم با چشم و هم با گوش.
لذا اینکه بگوید: گوشم با توست،امّا دلم با اینترنت است و... مسلماً اینترنت و رایانه، هووی خانم و خانواده می شود.
بچه ها و پدر و مادر، همه نیاز دارند تا به همدیگر، توجّه قلبی داشته باشند، درحالی که آن لبخند و نگاه ظاهری، از آن توجّه قلبی برخاسته می شود. امّا این توجه با گفتگو آغاز می شود.
گاهی ما در منزل هستیم، امّا به جای اینکه روبه روی هم بنشینیم، همه به سمت تلویزیون هستیم. غذا را خانم آماده می کند، امّا به جای اینکه ما از غذاهای خوشمزه تعریف کنیم و... متاسفانه، نگاهمان به تلویزیون است. لذا ارتباط اعضای خانواده برقرار نمی شود.

«ماجعل الله لرجل من قلبین فی جوفه[احزاب/4] خدا دوتا دل به یک آدم نداده است.» اگر دل شما آنجاست، اینجا نیست و این موجب گسستگی دل ها می شود. و گسستگی دل ها، گسستگی روش ها را بوجود می آورد و وقتی روش ها، متفاوت شد، اختلاف ایجاد می شود و بر عکس، وقتی در دل ها پیوستگی ایجاد شد، اعتماد، هم سویی و هم گرایی ایجاد می شود.
زن و شوهرهایی که خیلی به هم محبت دارند آرام آرام شکل همدیگر می شوند. یعنی؛ حتی آن تمایزهای ظاهری هم از بین می رود. چرا؟ برای اینکه دل ها، همسان(به هم نزدیک) شده است.

این بدین معنی نیست که اینترنت و وسایل دیگر رسانه، برچیده شود. نه بلکه با یک برنامه ریزی درست می شود هم از اینترنت استفاده کرد و هم به خانواده رسید، امّا باید توجه داشته باشیم که آنچه که متن زندگی ست، خانواده ست و مابقی حواشی متن، حواسمان باشد که حواشی، مارا از متن دور نکند.