لُر برگر! (نقدی بر ایران برگر)

"ايران برگر"؛ فیلمی که از ابتدای امسال در نوبت اکران سینماهای کشور قرار گرفت، فيلم طنز سطحي و بلکه هزلي است که از عناصر مشترک فراواني با سريال تلويزيوني پايتخت (البته اين بار با لهجه لري) بهره مي برد؛ با اينحال از آنجا که فيلم مخاطب خود را قشر عوام جامعه تعريف کرده، شوخي هاي سطحي و بعضا لودگي هايش را مي توان قابل توجيه و اغماض دانست.

     داستان فیلم مربوط به یک روستاي دو قطبي (امرالهي - فتح الهي) است که بدليل کشف اورانيوم قرار است برای اولین بار در آن انتخابات صورت بگيرد. در نتيجه هريک از بزرگان طايفه مي کوشند با استفاده از روش هاي گوناگون، نظر راي دهندگان را به سوي خود جلب کنند. ساختن فيلمي با تم انتخابات سال 88 و نماد سازي از جامعه ايراني و رفتار رقباي انتخاباتي، حساسيت هاي پيدا و پنهان فراواني دارد که ممکن است بر تمام فعاليت هاي قبلي و بعدي کارگردان و حتي بازيگران و ديگر عوامل سايه بيندازد؛ همان اتفاقي که براي "گزارش يک جشن"، "قلاده هاي طلا"، "اخراجي ها3" و "پايان نامه" افتاد. اما جعفري جوزاني با زيرکي هرچه تمامتر و با شناخت دقيق خطوط قرمز و خنثي کردن تک تک آنها ( که گاه به بي اثر شدن بيش از حد فيلم انجاميده) توانسته فيلمش را بدون اينکه رسما به کسي بربخورد، به خوبي و خوشي جمع و جور کند. البته گذشت 6 سال از اتفاقات سال 88 و فروکش کردن حساسيت هاي افراطي نيز بی تاثیر نیست.

     در ايران برگر، همه نماد و نماينده دارند؛ از بالاترين نهاد حکومتي گرفته تا قوه قضائيه، شوراي نگهبان، نيروي انتظامي، رسانه ها و اصناف و اقشار مختلف مردم. تقريبا با همه شوخي مي شود و ظاهرا گره به ابروي کسي هم نمي افتد. پس ميتوان فيلمساز را لااقل در اين مورد خاص، موفق دانست.

     آنچه در اين بين نامفهوم بنظر مي رسد، حضور پيرمردي فرتوت و بسيار سالخورده است که در بيابان زندگي مي کند و مردم براي او احترام بسياري قائلند؛ احترامي که دليلش چندان براي بيننده روشن نيست و تنها به ذکر جملات کوتاهي درباره او اکتفا مي شود. جالب اينکه پيرمرد ظاهرا خودش راي نمي دهد ولي موضع گيري شخصيت روحاني روستا را در عدم دخالت جناحي، پسنديده و تاييد مي کند؛ گويي مشروعيت راي و نظر روحاني روستا ماخوذ از گفته هاي پيرمرد مجهول الهويه است.

     در پايان قصه نيز همانطور که ساختار فيلم مي طلبد، غائله ي تقلب در انتخابات با ازدواج چند جوان، ختم به خير و شادي شده و دختراني از يک جناح، بدون اذن و اطلاع پدر(!) به عقد پسراني از جناح مقابل در مي آيند و زندگي جدیدی آغاز مي شود.

     ايران برگر منهاي برخي صحنه ها و ديالوگ هاي قابل انتقاد، فيلمي سرگرم کننده براي خانواده هاست و ديدنش را (برخلاف اکثر توليدات اين سالهاي سينماي سياست زده ايران) ميتوان به ديگران توصيه کرد.