می شود در مورد رسانه های امروزی گفت که؛ همه آن ها، كاركردشان این است که به تدریج سبك زندگی آدم ها را تغییر بدهند و بدنبال ارائه سبکی از زندگی هستند که در جامعه خودشان نهادینه شود. امّا ما نباید رسانه را به عنوان حلّال همه مشكلات بدانیم؛ درحالی که فرهنگ ما به گونه ای است كه انتظار دارد هر موضوع اجتماعی، خانوادگی، فردی، فرهنگی، اقتصادی را رسانه اصلاح كند.به عبارت دیگر؛ همه نگاه ها برای حل مسائل، یک طرف آن، به رسانه ختم می شود.امّا رسانه نمی تواند همه چیز را به راحتی حل کند.
شاید دلیل این تصورات این باشد كه؛ رسانه آمده و جای خیلی از چیزهای دیگر را گرفته است. به عنوان مثال؛ درون خانواده ها متأسفانه می بینیم که ارتباطات بین فردی و چهره به چهره کمتر شده است. سبك گفتگو ها و نوع و فراوانی آن ها كاهش پیدا كرده. یكی تلویزیون نگاه می كند، یكی روزنامه می خواند و یكی هم پای رایانه است. یكی ساعت 11 و آن یکی ساعت12 غذا می خورد و...، یعنی تا حدود خیلی زیادی،زندگی ها فردی و بدون ارتباط شده.خوب نتیجه اش این می شود كه میزان گفتگو درونخانواده ها به شدت پایین بیاید.
از طرفی، فرهنگی که ما و خیلی از كشورها دارند، این است كه همه برنامه های تلویزیونی را تا جایی كه به برفك برسد نگاه می كنیم! به خاطر همین، درون خانواده ها، ارتباط كلامی و ارتباط چشمی به شدت کاهش پیدا کرده است. بنابراین؛ دیالوگی برقرار نمی شود، سلیقه ها صیقل نمی خورد. اصلا شب نشینی و مهمانی رفتن اتفاق نمی افتد.
نتیجه این می شود كه آدم ها نمی توانند همدیگر را تحمل كنند و به سرعت تفاهم آن ها به هم می خورد. بعد از بیست سال زندگی همدیگر را درك نمی كنند و این ناشی از درست استفاده نکردن از رسانه است.
به نظر شما وظیفه رسانه است كه فرهنگ استفاده از رسانه را به خانواده ها یاد بدهد و یا اینكه خانواده ها، می بایست،با كنترل و گزینش برنامه های رسانه ای، خودشان را از آسیب های رسانه ای حفظ کنند؟