پیش‌بینی رهبری امام خامنه‌ای سه سال قبل از رحلت امام خمینی

گر چه توان و بضاعت امثال نویسنده برای پرداختن به چنین موضوعی، ناچیز و کم‌مقدار است و امکان اداکردن حق مطلب را ندارد اما از سوی دیگر و از بابِ «آب دریا را اگر نتوان کشید ... هم به قدر تشنگی باید چشید» این جرأت را به خود می‌دهد تا در این وادی، وارد شود و به سهم خود، قدمی هم برای عرض ارادت و هم برای شناساندن آفتاب فروزان انقلاب، بردارد. شاید سوال شود آفتاب که بخاطر شدت وضوح، نیاز به معرفی ندارد! پاسخ این است که خیلی از اوقات، شدت غفلت به اندازه‌ای است که همزمان با بهره‌مندی از نور و گرمای آفتاب، به انکار آن پرداخته می‌شود و به مانند ماهی در آب، سراغ آب را می‌گیرد. آفت عجیبی به نام «حجاب معاصرت» اجازه نمی‌دهد تا با چشمانی باز به مفاخر پیرامون خود بنگریم و قدر وجود مبارک آنان را -آنطور که شایسته است- بدانیم.
انقلاب اسلامی ایران در قالب یک معجزه‌ی بی‌نظیر، رخ نمود و جهانی را متوجه‌ی عظمت خود ساخت. بزرگ‌مردی از تبار پاکان تاریخ، سکّان هدایت این انقلاب را به دست گرفت و با عنایات ویژه‌ی حضرت حق، آن را به ساحل نجات و پیروزی رساند. تصور رحلت و فقدان آن راهبر و سکان‌دار الهی، برای خیل عظیم مردم انقلابی ایران و همچنین عاشقان جمهوری اسلامی در سراسر دنیا، باورکردنی و تحمل‌پذیر نبود. چه کسی می‌توانست پا در جای پای حضرت روح‌الله(رحمه‌الله) بنهد و هدایت این کشتی مبارک را در آن دریای پرتلاطم، بدست بگیرد؟
گرچه عده‌ای تلاش کردند تا شخصی را به عنوان «قائم مقام رهبری» بر سر زبان‌ها بیندازند و بسیاری هم او را جانشین حضرت امام(رحمه‌الله) تصور می‌کردند اما بودند مردان زلال و عارفان پاک‌طینتی که خواست خداوند و اراده‌ی پروردگار را مشاهده کردند و چند سال قبل از رحلت خمینی‌کبیر (رحمه‌الله)، سخن از جانشینی «امام سید علی حسینی خامنه‌ای» به زبان آوردند.
سه سال قبل از رحلت امام خمینی(رضوان‌الله‌علیه)، روزی مرحوم «آیت‌الله سیدرضا بهاءالدینی»[1] به یکی از نزدیکان خود فرمودند: «فلانی! قضیه‌ی قائم‌مقامی سر نمی‌گیرد. کسی که ما دلخوش به او هستیم آقای خامنه‌ای است.»[2] راوی این سخن، اینگونه نقل می‌کند که درست یک هفته بعد و در روز جمعه، مجدداً خدمت ایشان رسیدم و باز هم سخن مشابه‌ای از ایشان شنیدم: «همانطور که ما به شما گفتیم اینها می‌خواهند کاری کنند اما موفق نمی‌شوند. دلخوشی ما به آقای خامنه‌ای است.»[3] راوی این سخن، جمعه‌ی بعد هم به محضر مرحوم آیت‌الله بهاءالدینی می‌رود و جملات مشابه‌ای را از ایشان می‌شنود. این بار، نگاهی -شاید تعجب‌آمیز- به چشمان آن عالِم الهی می‌کند. آن مرحوم هم می‌گوید: «چه باید کرد؟ شما تعجب می‌کنی؟ اما دید ما این است.»[4]
در 14 خرداد 1368 وقتی همه‌ی دلها غمزده و همه‌ی چشم‌ها اشکبارِ مصیبت ارتحال امام روح‌الله(رحمه‌الله) بود، ناگهان نسیم رحمت  و باران عنایت خداوند، جاری شد و دلهای مالامال از آتش فراق امام خمینی را با انتصاب امام خامنه‌ای به زعامت و ولایت، به گلستانی از امید مبدّل ساخت.

پی‌نوشت:
1- زندگی‌نامه‌ی حضرت آيت الله ‌حاج سيد رضا بهاءالدينی(رحمه‌الله)
2- حسین حیدری‌کاشانی، سیری در آفاق، ص365
3- همان
4- همان