در دنیای تو ساعت چند است؟

فيلم "در دنياي تو ساعت چند است" که اين روزها به اکران در آمده، داستان نوستالوژي دختري گيلاني است که پس از سالها زندگي در فرانسه به زادگاه و خاطرات گذشته اش بر مي گردد و با پسر عاشقي که همه عمرش را عاشق مانده و سکوت کرده است برخورد مي کند؛ يک عشق فراموش شده، يک طرفه و فانتزي که البته معدود لحظات بديعي را نيز خلق مي کند. همه اينها همراه با چاشني موسيقي گيلکي- فرانسوي، فقط همين! نه قصه اي، نه شخصيتي، نه هيچ هدف قابل ذکري و نه هيچ ارتباطي با فرهنگ و دغدغه هاي امروز من و شماي مخاطب يا لااقل شهري که "صفي يزدانيان" تصادفا (دقيقا تصادفا) آنرا به عنوان لوکيشن اولين فيلم بلندش انتخاب کرده است. 
فيلم بسيار سردستي ساخته شده و بنظر مي رسد کوچکترين تمهيدي نيز براي آن صورت نگرفته باشد. مثلا در سکانسي نسبتا طولاني که بازيگران در بازار پياده روي مي کنند، تمام مردم در حال نگاه کردن به دوربين و بازيگران و حتي تعقيب آنها هستند! از اين نوع تک برداشت ها در فيلم کم نيست به گونه اي که تصور ميکنيد با يک مشت راش خانوادگي طرفيد که در يک دورهمي آخر هفته در شمال کشور ضبط شده و به ابتدايي ترين شکل به هم وصله شده اند.
فيلم بيشتر از آنکه ساده باشد، ساده نماست. تظاهر فيلمساز، ارائه مفهومي انساني - فلسفي به شکلي روان و ساده است ولي در واقع نه مفهوم مورد نظرش چندان متعالي و خاص است، نه پرداخت دلچسب و گيرايي از آن مفهوم ادعايي ارائه مي دهد و نه شيوه بيان آماتوري اش شباهتي با سادگي و شيوايي در روايت دارد. شخصيت ها گذشته و هدفشان روشن نيست و برخي ناشناخته مي مانند مثل شخصيت آنتوان که مي تواند تأثير مستقيمي بر روند داستان داشته باشد ولي وجودش نه تاييد مي شود و نه انکار. رفت و برگشت هاي زماني نيز کمکي به ريتم کند قصه نمي کند.
اين فيلم را مي توان يک عرض ارادت به خانواده مرحوم علي حاتمي تلقي کرد و نيز يک اداي دين تمام عيار به فرهنگ و زبان و ادبيات و سبک زندگي و موسيقي کشور فرانسه. از حالا مي توانيد نام کارگردان محترم را در فهرست امسال نامزدان دريافت لقب شواليه کشور دوست و برادر "فرانسه"(!) قطعي بدانيد.
با ديدن اين فيلم، تصور ميکنيد که همه مردم رشت حتي دستفروش کنار خيابان به فرانسه حرف مي زنند، آنرا به همه کودکان خود آموزش مي دهند، خواب کوچه هاي پاريس صدسال قبل را ميبينند، موسيقي فرانسوي گوش مي دهند و حتي ترانه هاي محلي گيلکي را با ريتم و رديف و در دستگاه هاي موسيقي فرانسوي مي نوازند! همين ها کافي است تا بفهميم اين فيلم چقدر ارزش ديدن دارد ...