هر ساله در بین شیعیان با تمام شدن سالروز شهادت امام عسگری جشنی برپا می شود كه دو جنبه مهم در آن دیده می شود یكی به امامت رسیدن منجی عامل بشریت و دیگری كشته شدن خلیفه دوم اهل تسنن به دست یك ایرانی به نام ابولؤلؤ است .هر چند كه برگزاری این مراسم (كشته شدن خلیفه دوم)در سال های اخیر بسیار كم رنگ شده است اما هر ساله هنوز گروه های مختلفی بر اجرای این مراسم اصرار می ورزند و آن را به عنوان یك سنت اصيل حفظ مي كنند.
هرچند كه برگزاری این جشن اثرات منفی زیادی داشته و با منتشر شدن كلیپ های آن در بین اهل تسنن چهره زشتی از شیعیان را به آنها معرفی كرده است و بعضا شاهد قتل و كشتار شيعيان در اقصي نقاط دنيا به سبب انتشار اين كليپ ها هستيم، اما آنچه این نوشته در صدد پرداختن به آن است،بی اخلاقی ها و ناهنجاری هایی است كه در این مجالس دیده می شود به نحوی كه هر گونه عمل قبیح و یا حتی حرامی مانند فحاشي و رقص و اهانت به افراد حاضر در مجلس و .....در این مجالس مهر حلیت می خورد .
در رابطه با برگزاری و شركت در این مجالس مراجع بزرگ تقلید هر كدام به بیان مطالبی پرداخته اند و هر كدام به نحوی به مخالفت با این مجالس پرداخته اند اما سوال مهمی كه در اینجا مطرح می شود چگونگی رفتار و گفتار یك مسلمان در برابر مخالفان و دشمنان است ؟
آنچه از مسلمات مذهب تشیع به حساب می آید دوستی با اهل بیت و همچنین برائت و بیزاری از دشمنان آنان است ، اما هم دوستی اهل بیت و هم بیزاری با دشمنان هر كدام شرائط مخصوص به خود را دارد و بی قانون و قاعده نیست .
آنچه از آیات الهی در رابطه با برائت و بیزاری از دشمنان استخراج می شود لزوم لعن این افراد است كه در آیات متعددی از قرآن مجید به این حقیقت اشاره شده است و گروه های مختلفی توسط خداوند متعال مورد لعن و نفرین قرار گرفته اند، اما لعن و نفرین به دشمنان یك مساله است و فحاشی و ناسزاگویی و به كار بردن الفاظ قبیح و ركيك مسئله دیگری است كه متاسفانه در این گونه مجالس شاهد و نظار آن هستيم.
در قرآن مجید در ارتباط با بیزاری از دشمنان از ابزارهای مختلفی نام برده شده است كه از جمله آنها لعن و دیگری سب است كه به مناسبت برگزاری مراسم عید الزهرا و اتفاقاتی كه در این گونه مراسمات رخ می دهد این دو واژه مورد بررسی قرار می گیرند :
واژه سب:
آنچه مسلم است این است كه دشنام و فحاشی به دشمنان و مخالفان، نه تنها سبب هدایت آنان نخواهد شد ،بلكه در مقابل بر آتش تعصب و دشمنی آنها می افزاید و به همین سبب است كه در قرآن مجید صراحتا به همه مسلمانان دستور داده شده است تا هیچ گاه زبان به فحاشی و دشنام باز نكنند:
وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَیَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا یَعْمَلُونَ: و آنهایى را كه جز خدا مىخوانند دشنام مدهید كه آنان از روى دشمنى [و] به نادانى، خدا را دشنام خواهند داد. این گونه براى هر امتى كردارشان را آراستیم. آنگاه بازگشت آنان به سوى پروردگارشان خواهد بود، و ایشان را از آنچه انجام مىدادند آگاه خواهد ساخت.( الأنعام : 108)
در روایات اسلامی شیعیان توصیه شده اند كه همانگونه كه ائمه اطهار لب به سخن می گشایند،آنان نیز این مسئله را الگوی زندگي خود قرار دهند :(همانگونه كه ما سخن می گوییم سخن بگویید و مانند ما رفتار كنید تا براستی شیعه ی ما باشید (مستدركالوسائل، ج 8 ،ص311)
كه این روایات به خوبی یك ویژگی منحصر به فرد شیعیان راستین ائمه را بیان می كند كه هیچ گاه زبان به دشنام و سخنان ركیك باز نمی كنند، اما در مقابل در روایات اسلامی به این حقیقت نیز اشاره شده است كه به روشنگری در برابر كارها و اعمال آنان پرداخته و خیانت ها و دشمنی های آنان را به صورت صحیح و منطقی برای همه بیان كنید،چنانچه امیر مومنان به اصحاب خود اینگونه فرمودند:
(بر شما روا نمی دانم كه نفرینگر و دشنامگو باشید، و فحش دهید و اظهار نفرت كنید. ولى اگر كارهاى زشت آنان را بیان مىكردید و مىگفتید كه رفتار و كردارشان چنین و چنان بوده، سخنى درستتر گفته و عذرى رساتر آورده بودید)(نهج البلاغه، خطبه 206 ص323)
بسيار جالب است كه در روایتی پیامبر اكرم حتی دشنام دادن به شیطان را نیز جایز نمی داند و در مقابل می فرماید:(لا تبسوا الشیطان و تعوذوا بالله من شره. شیطان را دشمنان ندهید و از شرش به خدا پناه برید)(میزان الحكمه، ج 4، ص 360).
واژه لعن:
همانگونه كه اشاره شد این واژه در قرآن مجید 41 مرتبه به كار رفته است كه حكایت از جواز به كار بردن این واژه در بیزاری و برائت از دشمنان است، چناچه خداوند متعال گروه های مختلفی را در قران مجید به سبب اعمال و رفتاری كه از آنها سر زده از رحمت خود دور و آنان را لعن كرده است .در شرائط كنونی پیرامون بكار بردن لعن علنی مطالب فراوانی گفته شده است و برخی لعن علنی را به دلیل مساله مهم وحدت شیعه و سنی جایز ندانسته اند.
خلاصه كلام آنكه بیزاری از دشمنان اهل بیت هر گز با فحاشی و به كار بردن كلمات ركیك سنخیتی نداشته و آنچه در این مورد به ما توصیه شده است در ابتدا بیزاری قلبی و در مرحله دوم بیزاری با الفاظی كه در آیات الهی و همچنین روایات اسلامی به ما معرفی شده اند ،می باشد.
-----------------
پی نوشت: اساسا قتل خلیفه دوم روز 9 ربیع الاول نبوده است بلکه بر اساس اعلام اکثر علمای شیعه و مورخان سنی و شیعه تاریخ قتل خلیفه دوم 26 یا 27 دی‌الحجه سال 23 هجری بوده است و روز 9 ربیع الاول روز کشته شدن عمر بن سعد به دست مختار ثقفی است ( کتاب :نهم ربیع، خسارت‌ها و جهالت‌ها)
منبع:گروه رهپويان قرآن