امام صادق(ع) می فرماید: «صلاحُ حَالِ التَّعایُشِ وَ االَّتعاشُرِ مِل ءُ مِکیالٍ ثُلُثاهُ فِطنَةٌ وَ ثُلُثُهُ تَغافُلٌ» صلاح زندگی و همزیستی همانند ظرف پری است که دو ثلث آن هوشمندی، وزیرکی و یک ثلث آن تغافل است.(بحارالانوار،ج75،ی241)
تغافل به معنی غافل نبودن و خودمونو غافل نشون دادنه. یه شیوه تربیتی برای بهتر زندگی کردنه. باید قبول کنیم که توی زندگی، خودمون هم خطا می کنیم و انتظار داریم که طرف مقابلمون، مارو ببخشه. پس نباید دست به بزرگ سازی خطای دیگران بزیم. یه جمله ی معروفیه که میگه؛ «اگر بدی را با بدی پاسخ دهیم،کی بدی از میان برخیزد؟»
وقتی پذیرفتیم که هیچ کس از جمله خودمون، بی عیب نیستیم و قبول کردیم که هرکس مثل خودمون ممکنه اشتباه بکنه و خطایی ازش سر بزنه، نباید خطای طرف مقابلمونو بزرگ کنیم و بنای رابطه رو خراب کنیم.
مطمئنا با گذشت و تغافل ، سلسله ای از مسائل رو در واقع خنثی می کنیم. به جای اینکه با واکنش خودمون، آتیش غضب طرف مقابلمونو شعله ور بکنیم و از اون طرف با واکنش طرف مقابلمون، ما هم واکنش شدید نشون بدیم، بهتر نیست که آب رو، از همون چشمه قطع کنیم؟
البته اگه کسی کاری کرد؛مثلا همسرمون کاری رو کرد که متوجه زشتی اون نبود، باید بهش گفت و اونو آگاهش کرد اما بدون تنش و درگیری؛کاملا منطقی و با زبان نرم که به همسرمون بَر هم نخوره.
تغافل یه مکانیزم غیرمستقیمیه که ما نمی خواهیم با کسی که خطایی کرده، برخورد یا سرزنشش کنیم و به صورت مستقیم باهاش رودرو بشیم. به همین دلیل تغافل می کنیم. خوبه که توی زندگی مون بعضی چیزا رو نشنیده بگیریم مثلا گاهی خانم توی آشپزخونه کار می کنه و همسرش هم بیرون غُرغُر می کنه. خانم نگه که ای وای چقدر غُر می زنی و... می تونه اصلا نشنیده بگیره. بهتره به جای تمرکز روی مسبب ، به سبب توجه بشه؛ یعنی خانم ببینه چه چیزی باعث غُر زدن همسرش شده اون برطرف بکنه. در مورد مرد هم همینطوره یعنی گاهی زن از چیزی خسته یا ناراحته و ممکنه حرفی رو بزنه که موجب نارحتی همسرش بشه، مرد نباید از کوره در بره بلکه می تونه نشنیده بگیره و بعد پیگیری کنه چه چیزی باعث ناراحتی یا خستگی همسرش شده، اونو برطرف کنه.
منبع: اهل خانه