چکیده: پیرمرد گفت: اما من پولی ندارم دکتر بدون این‌که به کودک نگاهی بیندازد گفت: این قانون بیمارستان است، اول پول بعد عمل. صبح روز بعد همان دکتر سر مزار دختر کوچکش ماتش برده بود و به دیروز می‌اندیشید.
پیرمرد در حالی که کودکی زخمی و خون‌آلود را در آغوش داشت با سرعت وارد بیمارستان شد و به پرستار گفت: خواهش می‌کنم به کمک این بچه برسید. ماشین به او زد و فرار کرد.
پرستار گفت: این بچه نیاز به عمل دارد، باید پولش را قبل از بستری و عمل پرداخت کنید.
پیرمرد گفت: اما من پولی ندارم. حتی پدر و مادر این بچه را هم نمی‌شناسم. خواهش می‌کنم عملش کنید. من پول را تا شب فراهم می‌کنم.
پرستار گفت: با دکتری که قرار است بچه را عمل کند، صحبت کنید.
اما دکتر بدون این‌که به کودکی که از شدت تصادف به کما رفته بود، نگاهی بیندازد گفت: این قانون بیمارستان است، اول پول بعد عمل. و پیرمرد متحیر ماند که چه کند!
یکی از اخلاق‌های پزشکی آن است‌که باید نسبت به درمان بیماران، سرعت عمل، به خرج داد، و نباید آن‌ها را به علت عدم پرداخت و یا کمی اجرت، به حال خود رها نمود. چون گاها در خبرها شنیده می‌شود مریضی، با این‌که نیاز مبرم به بستری شدن دارد، اما به علت نداشتن بودجه کافی، و استطاعت مالی، از معالجه‌اش خود داری می‌شود، و همین برخورد منجر به مرگش می‌گردد.
البته این امر بدان معنا نیست که پزشکان اصلا نباید مزد زحمات خود را بگیرند؛ بلکه رعایت انصاف و مقدم داشتن ارزش‌های اخلاقی است، که باید سرلوحه کار و فعالیت هر طبیبی باشد. زیرا پزشکی در درجه اول حرفه‌ای برای ثروت اندوزی نیست، بلکه یک مسئولیتی شرعی و رسالتی انسانی است.
امام صادق علیه السلام از قول حضرت عیسی علیه السلام در این زمنیه می‌فرمایند: «إِنَّ التَّارِكَ شِفَاءَ الْمَجْرُوحِ مِنْ جُرْحِهِ شَرِيكٌ لِجَارِحِهِ لَا مَحَالَةَ وَ ذَلِكَ أَنَّ الْجَارِحَ أَرَادَ فَسَادَ الْمَجْرُوحِ وَ التَّارِكَ لِإِشْفَائِهِ لَمْ يَشَأْ صَلَاحَهُ فَإِذَا لَمْ يَشَأْ صَلَاحَهُ فَقَدْ شَاءَ فَسَادَهُ اضْطِرَاراً ...»،[1]؛ «كسى كه درمان جراحت مجروح را رها كند، لاجرم با مجروح كننده آن شخص در اين جرم شريك است ؛ زيرا كسى كه مجروح كرده، نابودى مجروح را مىخواسته، و آنكه درمانش را رها كرده، به دنبال خيرخواهى او نبوده. پس اگر خير او را نمىخواسته، پس به ناگزير، نابودى او را خواسته است...»
بنابراین کوتاهی پزشک در درمان بیمار، به معنای سهیم بودن او در بیماری و گاه هلاکت بیمار است. لذا پزشک مسئول است با همه توان برای درمان بیمار تلاش کند و با هیچ بهانه‌ای نمی تواند از زیر بار این مسئولیت شانه خالی نماید.
........................................
پی‌نوشت:
[1].كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، کافی(ط- السلامیه)،ج8 ص345، دار الكتب الإسلامية، تهران،1407 ق
.
نظرات
روایت بسیار عالی و مناسب بود.