برترین الگو برای حل مشکل ازدواج

در حال حاضر اگر از جوانان این مرز و بوم سوال بپرسند که مهم ترین دغدغه زندگی شما چیست؟ مسلما شاید قریب به تمام آن ها، ازدواج و تشکیل خانواده  را از الویت های اول و یا دوم زندگی خود معرفی کنند.همه ی ما نیز از مشکلات موجود بر سر راه ازدواج کم و بیش اطلاع داریم و کمتر کسی را می توان یافت که از این مشکلات بی خبر باشد.
اگر نگاه جامع ایی به این قبیل مشکلات داشته باشیم، متوجه می شویم که برخی از مشکلات و حل آنها بدست ما نیست و گاه خارج از توان ماست ولی قسمتی از آن به خود ما و نوع نگرش ما باز می گردد.
از جمله ی این نوع مشکلات، انتظارات بیجای برخی از دختران و یا خانواده های آنان نسبت به پسران است. که مثلا از آن ها انتظار دارند که در همین ابتدای زندگی، دارای شغل مناسب و یا امکانات مالی بالایی باشند. و همین امر سبب می شود تا جوان برای بدست اوردن این شرایط، مدت زیادی از جوانی خود را سپری کند، که در نتیجه موجب بالارفتن سن ازدواج می شود. که مسلما در آن سن، دیگر آن شور و شوق  به ازدواج هم وجود ندارد.
با نگاهی به آموزه های دینی و روایی در می یابیم که خداوند متعال، که حکیم و مدبر و خالق این بشر است، برای زندگی انسان و ازدواج وی، شرط اقتصادی را ملاک نمیداند. و در قرآن خود چنین می فرماید:
«وَأَنکِحُوا الْأَیَامَی مِنکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِن یَکُونُوا فُقَرَاءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ؛ [نور/32] مردان و زنان بی همسر خود را همسر دهید، همچنین غلامان و کنیزان صالح و درستکارتان را؛ اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بی نیاز می‌سازد؛ خداوند گشایش دهنده و آگاه است»
بله، خودش می فرماید که اگر فقیر بودند من از فضل خود، آنان را بی نیاز می کنم. اما چه کنیم که این اعتقاد ما به الله، به میزان اعتقاد به قول و وعده ی یک انسان معمولی هم نیست!
از طرفی دیگر، وقتی به سیره ی ائمه اطهار علیهم السلام نظر می کنیم، در می یابیم که حضرات معصومین همچون صدیقه کبری حضرت زهرا سلام الله علیها نیز چنین ملاکی را در تشکیل خانواده شرط نمی دانستند.
بعنوان مثال وقتی در جهیزیه[1] و مهریه ی [2] حضرت دقت می کنیم، آنچه که دیده می شود این است که آنان به حداقل امکانات زندگی راضی شده بودند. و با اینکه حضرت زهرا سلام الله علیها بواسطه پدر از موقعیت اجتماعی عالی یی برخودار بوده، و امکان ازدواج با بسیاری از ثروتمندان مکه را داشته، به هیچ یک پاسخ مثبت نداده است.
و وقتی اطرافیان به سبب فقر مولا علی علیه السلام به ایشان طعنه می زدند، حضرت چنین می فرمود:
«رضیت به فوق الرضا [3]؛ من به علی راضی هستم و رضایت من از او، فوق درجات رضایت است. »   
همچنین وقتی پیامبر اکرم از این دو نور الهی، نظرشان را در مورد هم می خواهد، این چنین می گویند: علی علیه السلام عرض کرد: «چه قدر او یاور خوبی در راه اطاعت خداست»، و فاطمه علیهاالسلام پاسخ داد: علی علیه السلام بهترین شوهر است.[4]
نگاه مولا نیز به همسر خود، نگاه زیبایی و جمال نبوده، بلکه نگاه، نگاهی متعالی در رسیدن به محبوب و معشوق واقعی بوده است.
که این نیز پیامی برای پسران این مرز و بوم است؛ که در انتخاب همسر آنچه که از همه مهم تر است این است که همسر آینده شان تا چه اندازه می تواند در راه رسیدن به خدا یار و یاور باشد.
و یا در پرده ایی دیگر از این ازدواج آسمانی می بینیم که حضرت زهرا سلام الله علیها در شب عروسی خود؛ که شاید آروزی هر دختری باشد که در بهترین لباس و زینت باشد؛ ایشان در مقابل در خواست فقیری، آن را از تن خود در آورده و انفاق می کنند. [5] و همچنین در زمان تشرف به منزل مولا، به جای رسم و رسومات غلطی که در حال حاضر از عروس کشان و ... وجود دارد؛ به گفتن تکبیر که آن هم ذکر الهی است، می پردازند.[6]
در لحظه لحظه ی این پیوند آسمانی برای یکایک ما پنده ها و موعظات زیادی است، ولی چه کنیم که همه این موارد در حوصله ی این مقاله نمی گنجد. امید است که این متن مقدمه ایی باشد برای لحظه ایی تفکر و تامل در زندگی این دو بزرگوار. ان شالله

................................................................................
پی نوشت:
[1]. «یك پیراهن سفید/ یك روسرى بزرگ/ یك حوله خیبرى/ یك تختخواب كه از پوست خرما بافته شده بود./ دو عدد تشك كتانى كه یكى از پشم گوسفند و دیگرى از لیف خرما پر شده بود./چهار عدد بالش از پوست میش كه از گیاهى به نام اذخر پر شده بود./ یك قطعه حصیر هجرى./یك عدد آسیاى دستى/ یك كاسه مسى/ یك مشك چرمى براى آبكشى/ یك طشت لباسشویى/ یك عدد كاسه براى شیر/ یك ظرف آبخورى/ یك پرده پشمى/ یك آفتابه/ یك سبوى گلى/ یك عدد پوست براى فرش/ دو كوزه سفالین/ یك عبا.» مناقب ابن شهر آشوب، ج3، ص 353
[2]. «یك زره كه به مبلغ چهارصد یا چهارصد و هشتاد یا پانصد درهم ارزش داشت/یك دست لباس كتان یمنى/ یك پوست گوسفند دباغى نشده.» مناقب ابن شهر آشوب، ج3، ص 351.
[3]. مجلسی،1404ق.، ج43، ص97
[4]. بحار الانوار» ج 43، ص 151
[5]. عوالم، ج 11، ص 210 
[6]. بحارالانوار، ج 43، ص 96 و 115 و 141