چکیده:با توجه به دستور قرآن و آموزههای اهل بیت(علیهمالسلام) اهل سنت نه تنها کافر و فاسق نیستند، بلکه برادری و رعایت انصاف و حقوق آنان عین ایمان است و کسانی که به هر جهت این آموزهها را ترک مینمایند و دائما در پی عقدهگشایی هستند، تنها موجب اختلاف افکنی میان شیعه و سنی هستند و با این کارشان دشمنا اسلام را خشنود مینمایند.
از مهمترین اصول اعتقادی شیعه، مسأله «تولی و تبری» و دوستی با دوستان اهل بیت(علیهمالسلام) و دشمنی با دشمنان آنان است. چنان که قرآن کریم میفرماید:«لَا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُم[مجادله/22] هيچ گروهى را كه ايمان به خدا و روز قيامت دارند، نمىيابى كه با دشمنان خدا و رسولش دوستى كنند، هر چند پدران يا فرزندان يا برادران و يا خويشان آنها باشند».
امّا متاسفانه امروز عدهای با وابستگی به جریانهای سیاسی خارج از کشور، برای اختلافافکنی میان شیعه و سنی و تضعیف نیروی اسلام، این اصول را دستاویز خود قرار دادهاند و با اسم اهل بیت(علیهمالسلام) در جهت منافع ضداسلامی خود حرکت میکنند، بدون آنکه حتی ذرهای از معارف و سبک زندگی معصومین بویی برده باشند.
قبل از آنکه شیوه برخورد معصومین(علیهمالسلام) با اهل سنت را مورد بررسی قرار دهیم، باید به این جاهلان و یا معاندان گفت که امروز این چنین نیست که برادران اهل تسنن از دشمنان اهل بیت(علیهمالسلام) باشند، بلکه بسیاری از آنان موّدت و محبت اهل بیت(علیهمالسلام) در دل دارند و دستور قرآن و روایات مبنی بر دشمنی با دشمنان، شامل کسانی میشود که با آنان به مقابله برخاسته و بغض و کینهی معصومین(علیهمالسلام) را در دل داشته باشند مانند حاکمان جور و ناصبیها.
از دیدگاه قرآن کریم و اهل بیت(علیهمالسلام) امامت از آن دسته اصولى نیست که انکار آن به انکار اسلام بیانجامد؛ بلکه اگر کسی شهادتین بر زبانش جاری شود، مسلمان است و هرگز نباید چنین کسی را کافر تلقی کرد، چنانکه قرآن کریم میفرماید:«وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ أَلْقَى إِلَيْكُمُ السَّلاَمَ لَسْتَ مُؤْمِنًا [نساء/94] به کسی که نزد شما اظهار اسلام میکند نگویید تو مؤمن(مسلمان) نیستی». لذا اهل انصاف هیچگاه نمىگویند که اگر سُنى محب اهل بیت(علیهمالسلام) بود اما شیعه نشد، کافر یا فاسق است.[1]
بهترین راه و روش در برخورد با اهل سنت این است که نگاه کنیم که خود اهل بیت(علیهمالسلام) چه طور با آنان برخورد کردهاند و ما نیز همان سیره را در پیش بگیریم و جلوتر از معصومین(علیهمالسلام) حرکت نکنیم.
«معاویة بن وهب» میگوید: از امام صادق(علیهالسلام) درباره چگونگى رفتار با مخالفان پرسیدم، حضرت در پاسخ فرمود: «به امامان خویش که خود را پیرو آنان مىدانید نگاه کنید و به هر شکلی که آنان رفتار کردند، شما نیز عمل کنید. به خدا سوگند که آنان از مریضشان عیادت مىکنند و بر جنازههایشان حاضر مىگردند و در میان آنان به حق گواهى مىدهند و امانتشان را به آنان باز مىگردانند».[2]
در جای دیگر امام صادق(علیهالسلام) خطاب به «زید بن حشّام» میفرماید: «ای زید، با مردم(اهل تسنن) با اخلاقِ خودشان معاشرت کنید، در مساجدشان نماز بگزارید و مریضانشان را عیادت کنید و در تشیع جنازههایشان حاضر شوید و اگر توانستید امام جماعت یا مؤذن آنها شوید، این کار را بکنید که اگر شما چنین عمل کردید خواهند گفت: اینان جعفریاند، خدا او را رحمت کند چه خوب اصحابش را تربیت کرده است و اگر این امور را ترک نمایید، خواهند گفت: اینان جعفریاند، خداوند جزایش را بدهد چه بد اصحابش را تربیت کرده است».[3]
همچنین آنقدر وحدت و برادری میان شیعه و اهل سنت از اهمیت بالایی برخوردار است که امام صادق(علیهالسلام) به پیروانشان اینچنین میفرماید:«هر که با آنها (اهل سنت) در صف اوّل نماز بگذارد، گویا با رسول خدا(صلیاللهعلیهواله) در صف اوّل نماز خوانده است».[4]
در نتیجه: با توجه به دستور قرآن و آموزههای اهل بیت(علیهمالسلام) اهل سنت نه تنها کافر و فاسق نیستند و برخورد نامناسب با آنان درست نیست، بلکه برادری و رعایت انصاف و حقوق آنان عین ایمان است و کسانی که به هر جهت این آموزهها را ترک میکنند و دائما در پی عقدهگشایی هستند، تنها موجب اختلاف افکنی میان شیعه و سنی هستند و با این کارشان دشمنا اسلام را خشنود مینمایند.
___________________________________________
پینوشت
[1]. کتاب الطهارة،امام خمینی، ج3، ص327و330.
[2]. کلینى، الکافى، ج2، ص636.
[3]. من لا یحضره الفقیه، ج1، ص383؛ وسائل الشیعة، ج8، ص430.
[4]. شیخ کلینی، کافی، ج3، ص380؛ من لا یحضره الفقیه، ج1، ص382؛ وسائل الشیعه، ج8، ص299-300.