پیرو پیامبر؛ ادعا یا واقعیت؟ بلوف یا صداقت؟

نور وجود آخرین پیامبر خدا -در ماهی که به «بهار اول» (ربیع‌ الاول) نامگذاری شده- بر اهل زمین، تلألو کرد و نوید برچیده‌شدن بساط ظلمت را به بشریت داد. خانه‌ی عبدالله و آمنه (علیهما‌السلام) افتخار میزبانی از مهمانی را پیدا کرد که در همان ابتدای تولدش «بت‌ها به‌صورت، به زمین افتادند... پادشاهی نماند مگر آن که تاجش واژگون و زبانش در آن روز، بند آمد. کاهنان از دانش خود جدا شدند ... در آن شب، نوری از سرزمین حجاز پدید آمد و منتشر شد و تا مشرق، گسترش یافت.»[1] البته این تازه، اول راه بود و هر چه زمان، بیشتر پیش رفت؛ آثار نفوذ این مولود پر برکت، همه‌جا را فرا گرفت و آوازه‌ی نیکش به همه‌جا رسید.
امروز و پس از قرن‌ها، دل‌های بی‌شماری پشت درب منزل عبدالله و آمنه(علیهما‌السلام) می‌تپد و اشتیاق او را می‌کشد. اشتیاق به ملاطفت و عنایت آن حبیب پرودرگار و دردانه‌ی خلقت. اما آیا ما هم از پیروان آن بزرگوار محسوب می‌شویم؟ آیا می‌توانیم ادعای پیروی از ایشان را داشته باشیم؟
برای پاسخ به این سوال، باید خود را در عرصه‌ی معیارها و ملاک‌ها محک بزنیم؛ و این معیار، در معجزه‌ی جاوید آن حضرت یعنی قرآن کریم، موجود است. جای‌جایِ این کتاب الهی، سرشار از نکاتی است که معیارها را معرفی و پیروان واقعی را از مدعیان کاذب، جدا می‌کنند. در یکی از آیات آن، چنین آمده است: «مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ.»(فتح/29) یعنی: "محمد پيامبر خداست و کسانی که با او هستند بر کافران سختگيرند و با يکديگر مهربان."
همین یک ملاک را اگر سرلوحه قرار دهیم -با عرض تاسف- باید گفت که عیار صداقت برخی معلوم می‌شود! گرچه اسلام دین رحمت و مهربانی و خداوند متعال، ارحم‌الرّاحمین است و اصل اوّلى در اسلام بر عطوفت و رأفت است، امّا ساده‌لوحی است اگر بخواهیم دایره‌ی این مهربانی را به دشمنان دین خدا هم گسترش دهیم. چراکه اساساً دشمن، برای نابودکردن و ضربه‌زدن، اقدام می‌کند؛ بنابراین نمی‌توان او را هم شایسته‌ی رحمت و مهربانی دانست.
حالا سوال اینجاست که سخت‌گیری بر کفار، چه تناسبی با «مودب‌نامیدن» اوباما -رییس‌جمهور آمریکا- دارد؟! چرا این‌روزها هر سخن و اقدام خصمانه‌‌ای که از ایالات متحده، صادر می‌شود را عده‌ای می‌خواهند توجیه کنند و بر آن سرپوش بگذارند؟! مثلاً قانونی از سوی آمریکا وضع می‌شود که هرکس به ایران، سفر کند با محدودیت‌ها و مشکلاتی در آینده مواجه خواهد شد. در چنین شرایطی، به‌جای اینکه این توهین را به شکل درستی پاسخ بدهند می‌گویند جان‌کری نامه و تعهد داده که مشکلی برای برجام پیش نمی‌آید! آیا این همان دستوری است که قرآن، درباره‌ی شدت‌عمل علیه دشمنان گفته است؟ یک نفر نیست به «جان کری» بگوید که به‌جای تعهد دادن، کاری می‌کردی این قانون، تصویب نشود و یا رییس‌ تو -اوباما- آن را امضا نکند!
سخت‌گیری و شدت عمل علیه کافران، اگر از سوی برخی از مسئولان، وجود داشت آیا آن مقام بلندپایه‌ی رژیم نحس و نجس صهیونیستی می‌گفت که «در موضوع هسته‌ای، رئیس جمهور جدید ایران، کمی امیدواری به ما داده است اما رهبر جمهوری اسلامی، بار دیگر همه‌ی این امیدها را ویران کرده است.»[2] حرف اصلی اینجاست که چرا اسراییل جنایتکار باید امیدوار باشد و نباید از سوی دولت جمهوری‌اسلامی، احساس غلظت و شدت کند؟ مگر قرآن‌کریم، سفارش به صلابت و سرسختی دربرابر کفار نکرده است؟ چرا «شیمون پرز» از تغییر دولت در ایران، چنان به وجد آمده که می‌گوید «ایران را دشمن، به حساب نمی‌آورم و برای دیدار با رییس‌جمهور ایران، آمادگی دارم.»[3] آیا اگر «غلظت و شدت موردنظرِ قرآن در مواجهه با کفار» را عملی کرده بودیم، بازهم این جنایتکار، چنین سخنانی را به زبان می‌آورد؟
البته ملاک و معیاری که معجزه‌ی جاوید پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در مواجهه با کفار بیان می‌کند بسیار فراتر از همین یک آیه‌ای است که در سطور بالا به آن پرداختیم. مثلاً آیه‌ی دیگری هم هست که می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ جَاهِدِ الْكُفَّارَ وَالْمُنَافِقِينَ وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ .»(تحریم/۹) «ای پيامبر ، با کفار و منافقان جهاد کن و بر آنها سخت بگير، جايگاهشان جهنم است که بد سرانجامی است.»
معاون وزیر خارجه‌ی آمریکا -که حرف‌های بی‌ادبانه‌ی او درباره‌ی ایرانیان از یاد نرفته است[4]- به صراحت از راحتی و صمیمیت با گروه مذاکره‌کننده‌ی ایرانی، سخن به‌میان می‌آورد. او مدتی قبل در مصاحبه‌ای با موسسه‌ی مطالعاتی «آسپن» در پاسخ به سوالی راجع به هیات مذاکره‌کننده‌ی ایرانی گفته بود: «آنها خیلی حرفه‌ای و صریح هستند. ما الان همدیگر را با اسم‌های کوچک صدا می‌زنیم و به انگلیسی صحبت می‌کنیم و اینکه دیگر مثل گذشته با ترجمه صحبت نمی‌کنیم گفت‌وگو را خیلی راحت‌تر کرده است. ما حتی درباره‌ی خانواده‌های یکدیگر هم می‌دانیم. زمانی که موضوعاتی وجود دارند برای همدیگر ایمیل می‌فرستیم یا تماس تلفنی برقرار می‌کنیم.»[5]
چنین مواضعی را شاید عده‌ای به حساب موفقیت دیپلماسی بگذارند اما کدام انسان منصفی است که نداند لبخند و صمیمیت سران ددمنشِ اسراییل و آمریکا، لبخند گرگی است که اشتهایش را چیزی جز دریدن و خونریزی، ارضا نمی‌کند.
ایام میلاد پیامبر اعظم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را نباید فقط صرف شادی و شیرینی کرد؛ بلکه اندک زمانی را هم باید به این اندیشه گذراند که آیا ما واقعا و صادقانه، پیرو آن بزرگوار هستیم و یا اینکه فقط ادعا داریم و بلوف می‌زنیم؟

پی‌نوشت:
[1] ابن شهرآشوب، المناقب، ج 1، ص 30
[2] مصاحبه‌ی رئیس قبلیِ رژیم صهیونیستی با روزنامه اتریشی "استاندارد"
[3] سخنان پرز در کنفرانس «تجارت جهان»
[4] وندي شرمن: فريب و نيرنگ بخشي از DNA ايرانيان است
[5] طرفین مذاکره یکدیگر را به اسم کوچک صدا می زنند